Jan Lechoń

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Grób Jana Lechonia na Cmentarzu leśnym w Laskach

Leszek Józef Serafinowicz, pseudonim Jan Lechoń (ur. 13 marca 1899 w Warszawie, zm. 8 czerwca 1956 w Nowym Jorku) był poetą, krytykiem literackim i teatralnym, współtwórca grupy poetyckiej Skamander.

[edytuj] Życiorys

Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Współredagował czasopismo "Pro arte et studio". Był współzałożycielem grupy poetyckiej "Skamander", to on wymyślił jej nazwę, wygłosił także słowo wstępne na pierwszym jej występie 6 grudnia 1919. W czasie wojny polsko-bolszewickiej pracował w Biurze Prasowym Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego. Współtworzył kabaret literacki Pikador, który miał swoją siedzibę w kawiarni "Pod Picadorem". Należał do Związku Zawodowego Literatów Polskich, był sekretarzem generalnym PEN Clubu. W latach 1926-29 był redaktorem pisma satyrycznego "Cyrulik Warszawski". W 1925 otrzymał nagrodę Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek, a w 1935 Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury. Współzałożyciel Polskiego Instytutu Nauk.

W latach 1930-39 był attaché kulturalnym ambasady polskiej w Paryżu, po klęsce Francji wyjechał do Brazylii, a później do Stanów Zjednoczonych gdzie zamieszkał w Nowym Jorku. Współpracował i redagował wiele periodyków polonijnych. Zmarł śmiercią samobójczą - skoczył z XII piętra hotelu Henry Hudson, jako motyw podano "zaszczucie środowiska" potęgujące depresję. Według jednej z hipotez miał być represjonowany przez tamtejszych Polaków za swoją orientację homoseksualną. Według innej hipotezy wynikającej ze wspomnień jego przyjaciela, Adama Ciołkosza, przyczyną samobójczej śmierci była depresja związana z utrwaleniem władzy komunistycznej w Polsce. W 1991 prochy poety ekshumowano z cmentarza Calvary w dzielnicy Queen's w Nowym Jorku i pochowano na Cmentarzu Leśnym w Laskach, we wspólnym rodzinnym grobie wraz z rodzicami Władysławem i Marią Serafinowiczami.

[edytuj] Twórczość

Debiutował w wieku 14 lat tomikami Na złotym polu (1913 ) i Po różnych ścieżkach (1914). W 1916 w Pomarańczarni wystawiono jego nokturn dramatyczny W pałacu Stanisława Augusta. Zbiór wierszy Srebrne i czarne został nagrodzony przez Polskie Towarzystwo Wydawców. Zainteresowanie i nagły sukces w dziedzinie poezji nie miał dobrego wpływu na poetę. Przygnieciony ciężarem legendy narastającej wokół niego, nie wydał żadnego zbioru aż do wybuchu wojny. Klęska kraju przebudziła w nim chęć tworzenia. Ukazały się: Lutnia po Bekwarku (1942), Aria z kurantem (1945), Marmur i róża. Jego poezja łączyła w sobie zarówno elementy romantyczne i klasycystyczne. Zdecydowanie różniła się od twórczości poetów Skamandra. Przetłumaczył także kilka sztuk teatralnych, pisał szkice i recenzje literackie.