Jan Wiktor
Z Wikipedii
Jan Wiktor (ur. 1 listopada 1890 w Radomyślu nad Sanem zm. 17 lutego 1967 w Krakowie) – polski pisarz, publicysta, dziennikarz, działacz ludowy.
Jako publicysta zadebiutował w 1912 w radykalnej prasie w Galicji. Pracował w "Gazecie Podhalańskiej" i brał udział w akcji w czasie plebiscytu na Spiszu i Orawie. Był posłem do Krajowej Rady Narodowej i na Sejm I kadencji (1952-1956). Został wyróżniony m.in. Złotym Wawrzynem Polskiej Akademii Literatury (1937) i Nagrodą Państwową I stopnia (1964).
Znany był jako piewca piękna Pienin, jego największe dzieła powstawały podczas jego pobytów w Szczawnicy gdzie zamieszkiwał w pensjonacie Szalay. W krajobraz Pienin wpisał akcję wielu swych dzieł, m.in. swojego najwybitniejszej powieści, Orka na Ugorze której bohaterką jest Szczawnicka nauczycielka.
Doceniono jego zasługi w popularyzacji Pienin, nazywajac jego nazwiskiem jeden z najładniejszych pienińskich rezerwatów przyrody - Wąwóz Homole.
[edytuj] Twórczość
Opowiadania:
- Zapomniany lotnik (1937)
Powieści:
- Oporni (1920)
- Papież i buntownik (1953)
- Wierzby nad Sekwaną (1933)
- Orka na ugorze (1935)
- Szkrzydlaty Mnich (1947)
- Miłość wśród płonących wzgórz (1959)
Monografie:
- Pieniny i ziemia sądecka (1956)
