Jerzy Waldorff

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Nagrobek Jerzego Waldorffa na Cmentarzu Powązkowskim, Warszawa, 8 lipca 2006 r.

Jerzy Waldorff-Preyss (ur. 4 maja 1910 w Warszawie - zm. 29 grudnia 1999 tamże) - polski pisarz, publicysta, krytyk muzyczny i działacz społeczny, w 20-leciu międzywojennym luźno związany z obozem "młodokonserwatystów".

Po zdaniu matury w Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu (wcześniej uczył się także w Gimnazjum w Trzemesznie) studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Poznańskiego i w Konserwatorium Muzycznym w Poznaniu.

W latach 1936-1939 był recenzentem muzycznym "Kuriera Porannego". Po roku 1945 związany z tygodnikiem "Przekrój". Komentator muzyczny Polskiego Radia i felietonista tygodników "Świat" i "Polityka". Autor 20 książek, głównie poświęconych muzyce poważnej. Inicjator powstania Muzeum Karola Szymanowskiego w Zakopanem i Muzeum Teatralnego w Warszawie. Jego staraniem odrestaurowano pałac książąt Radziwiłłów w Antoninie k. Ostrowa Wielkopolskiego. Współorganizował też odbywający się w Antoninie i Ostrowie Międzynarodowy Festiwal "Chopin w barwach jesieni".

W roku 1974 Waldorff założył Społeczny Komitet Opieki na rzecz Ochrony Starych Powązek. Z jego inicjatywy corocznie odbywa się tam 1 listopada kwesta na ten cel prowadzona przez znane osobistości kultury i mediów. Honorowy obywatel Warszawy od 1992 r. Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Niestrudzony popularyzator kultury muzycznej na łamach prasy, w radiu i telewizji. Barwna postać PRL-u, wybijająca się nietuzinkowym zachowaniem, polorem i językiem. Przyjaciel Stefana Kisielewskiego, po śmierci którego napisał książkę "Słowo o Kisielu", Laureat nagrody jego imienia w roku 1990.