Julian Filipowicz
Z Wikipedii
Julian Filipowicz, ps. Pobóg (ur. 1895 we Lwowie, zm. 1945) – dyplomowany pułkownik kawalerii.
Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich, gdzie walczył w 1. Pułku Ułanów. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do armii austriackiej, z której jednak zdezerterował i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości walczył z bolszewikami jako oficer kawalerii, a następnie służył w armii jako oficer zawodowy. Po ukończeniu w 1930 roku Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie dowodził 7. Pułkiem Ułanów w Mińsku Mazowieckim, 3. Pułkiem Strzelców Konnych w Wołkowysku, a od 1935 roku Wołyńską Brygadą Kawalerii w Równem. Poprowadził brygadę podczas kampanii wrześniowej, przechodząc szlak bojowy od Mokrej przez Warszawę aż po bitwę pod Tomaszowem Lubelskim. Uniknąwszy niewoli, włączył się w działalność konspiracyjnej Służbie Zwycięstwu Polski. Po powstaniu Związku Walki Zbrojnej stanął na czele okręgu krakowskiego, a we wrześniu 1941 roku objął okręg białostocki. Zmarł w 1945 roku.
Z opinii służbowej: Wybitny. Charakter silny i wypróbowany. Energiczny, z inicjatywą, o szybkiej decyzji. Wybitne zdolności dowódcze. Świetny żołnierz i zawołany kawalerzysta. Pracy sztabowej nie lubi. (Piotr Stawecki "Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej". Ossolineum)
