Karabin maszynowy SG-43

Z Wikipedii

SG-43
Type 53 (chińska wersja licencyjna ckm-u SG-43)
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Rodzaj	ciężki karabin maszynowy
Obsługa	2
Historia
Prototypy	1941-1943
Produkcja seryjna	1943 - ??
Dane techniczne
Kaliber	7,62 mm
Nabój	7,62 x 54 mm R
Taśma nabojowa	metalowa - 50 naboi parciana - 250 naboi
Wymiary
Długość	1150 mm
Długość lufy	824 mm
Masa
broni	40,4 kg (na podstawie)
karabinu właściwego	13,8 kg
Inne
Prędkość pocz. pocisku	800 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna	600-700 strz./min
Szybkostrzelność praktyczna	300 strz./min.
Zasięg max.	3500 m
Zasięg skuteczny	1200 m

SG-43 - radziecki ciężki karabin maszynowy z okresu II wojny światowej.

[edytuj] Historia konstrukcji

W okresie międzywojennym podstawowym ckm-em Armii Czerwonej był ckm Maxim wz.1910, z lufą chłodzoną wodą. Była to jedna z wielu odmian karabinu maszynowego skonstruowanego przez Hirama Maxima. Cechą charakterystyczną wersji rosyjskiej była skonstruowana przez A.A.Sokołowa podstawa kołowa o masie 46 kg. Powodowało to że kompletny ckm bez amunicji ważył prawie 66 kg. Tak duża waga karabinu powodowała znaczne problemy podczas transportu i walki, dlatego w 1928 roku zapadła decyzja o rozpoczęciu prac nad nowym ckm-em.

Według założeń, nowa broń miała być chłodzona powietrzem, a jej całkowita masa nie powinna przekraczać 30 kg. Do produkcji skierowano ckm skonstruowany przez Wasilija Diegtiariowa, ale jej rozpoczęcie opóźniało się. Karabin Diegtiariowa okazał się niedopracowany i mimo wielu poprawek często zawodził podczas prób. We wrześniu 1939 roku został jednak przyjęty na uzbrojenie jako DS-39. Eksploatacja pierwszych egzemplarzy broni w jednostkach wykazała dalsze liczne wady ckm-u. Podczas strzelania często dochodziło do rozerwania łuski, dosyłane naboje rozcalały się, mała była niezawodność w niskich temperaturach. Dlatego po ataku niemieckim w czerwcu 1941 produkcję DS-39 wstrzymano, a do produkcji powrócił Maxim wz. 1910.

Maxim wz. 1910 był konstrukcją opracowaną u schyłku XIX wieku, skomplikowaną, czaso- i materiałochłonną w produkcji. Dlatego nie zaprzestano prac nad nowym ckm-emem. Diegtiariow starał się dopracować swojego DS, ale miał już konkurencję w postaci Piotra M. Goriunowa i jego wyprodukowanego już w małej serii na przełomie 1941/42 roku nowego ckm-u.

To właśnie pomiędzy ckm-ami Diegtiariowa i Goriunowa toczyła się walka w trakcie konkursu ogłoszonego w 1942 roku. Faworytem nadal był Diegtiariow - ulubieniec Stalina, który bardzo go cenił za skonstruowanie ręcznego karabinu maszynowego DP. Według niektórych historyków, Stalin w kwietniu 1943 podjął nawet decyzję o ponownym przyjęciu do uzbrojenia ckm DS. Przyczyny zmiany decyzji nie są znane, podobno sam Diegtiariow przekonał Stalina, że do uzbrojenia powinna wejść konstrukcja, która okaże się lepsza w trakcie prób.

Próby, które odbyły się wiosną 1943 bezapelacyjnie wygrał ckm Goriunowa. Oba ckmy miały podobną szybkostrzelność i własności balistyczne, ale konstrukcja Goriunowa była prostsza, łatwiejsza w produkcji i trwalsza. W maju 1943 roku został przyjęty do uzbrojenia jako SG-43.

Po rozpoczęciu produkcji seryjnej ciężkie karabiny maszynowe SG-43 zaczęto najpierw wprowadzać do jednostek gwardyjskich Armii Czerwonej, a następnie innych innych jednostek w tym także Wojska Polskiego.

Po wojnie, w wyniku doświadczeń wojennych ckm zmodernizowano. Powstał w ten sposób ckm SGM. Stał się on podstawą do opracowania czołgowego karabinu maszynowego SGMT oraz karabinu maszynowego dla transporterów opancerzonych SGMB. Produkcję ckmu Goriunowa zakończono w 1961 roku po rozpoczęciu produkcji uniwersalnego karabinu maszynowego PK/PKS.

W Polsce w latach 1952 - 1956 produkowano ckm SG-43, a w latach 1957-1968 czołgowy karabin maszynowy SGMT. W 1970 roku polscy specjaliści brali udział w uruchomieniu produkcji licencyjnej SGM w Egipcie.

[edytuj] Wersje

• SG-43 - pierwsza wersja seryjna
• SGM - zmodernizowany ckm. Zmieniono sposób mocowania lufy w komorze zamkowej na umożliwiający regulację odległości zapory ryglowej. Zmieniono konstrukcję mechanizmu spustowego, rączkę napinania zamka przeniesiono na prawą stronę komory zamkowej, wszystkie otwory komory zamkowej wyposażono w sprężynujące pokrywy. Broń osadzono na lżejszej podstawie trójnożnej konstrukcji Malinowskiego i Sidorenki.
• SGMT - czołgowy karabin maszynowy wyposażony w elektrospust.
• SGMB - wersja pokładowa montowana na zewnątrz pojazdów pancernych (głównie transporterów opancerzonych np. BRDM-1)

[edytuj] Opis konstrukcji

Ciężki karabin maszynowy SG-43 był zespołową bronią samoczynną. Zasada działania oparta o odprowadzanie gazów prochowych przez boczny otwór w lufie. Ryglowanie przez przekoszenie zamka w prawo. Mechanizm spustowy umożliwiał tylko ogień ciągły. Zasilanie taśmowe (taśma ciągła). Broń strzela wyłącznie ogniem ciągłym z zamka otwartego. Rękojeść napinania pod tylcami. SG-43 posiada lufę szybkowymienną zakończoną stożkowym tłumikiem płomienia. Przyrządy celownicze składają się z muszki stałej i nastawnego celownika ramkowego o nastawach 100 - 2300 m. Istnieje możliwość stosowania aktywnego celownika noktowizyjnego PPN-2 (podstawa z lewej strony komory zamkowej). Podstawa kołowa konstrukcji Diegtariowa z tarczą ochronną. Istnieje możliwość zamocowania na podstawie reflektora podczerwieni celownika noktowizyjnego PPN-2 (w przypadku podstawy pozbawionej tarczy ochronnej reflektor mocowano bezpośrednio na celowniku). Podstawa daje również możliwość prowadzenia ognia przeciwlotniczego (podstawa jest wtedy oparta na kołach i ostrodze tarczy ochronnej, a karabin zamocowany na końcu ogona podstawy)