Kasper Bekiesz
Z Wikipedii
Kasper Bekiesz (węg. Gáspár Békés, ur. ok.1520, zm. 1579), magnat węgierski, hrabia na Fogarasz, pretendent do tronu w Siedmiogrodzie, dowódca węgierski w służbie Rzeczypospolitej
Rodzina Bekieszów należała do najstarszych na Węgrzech. Pieczętowała się herbem Orla noga, który dopiero dla Kaspra Bekiesza został przyozdobiony gwiazdą i półksiężycem (z nadania sułtana tureckiego, do którego Bekiesz był posłem). W tej formie herb ten przeszedł do polskiej heraldyki jako Bekiesz.
Po śmierci króla Jana II Zygmunta Zápolyi stanął na czele stronnictwa wspierającego Habsburgów, którym zamierzał przekazać dobra po zmarłym władcy. Bekiesz był rywalem Stefana Batorego w Siedmiogordzie, jednak przegrał rywalizację o tron siedmiogrodzki wobec poparcia udzielonego Batoremu przez sułtana tureckiego. 19 lipca 1575 na czele posiłków habsburskich został pobity przez Stefana Batorego w bitwie pod Kerelőszentpál. Gdy Batory został wybrany na króla Polski, Bekiesz pogodził się z władcą i przybył wraz z bratem Gabrielem do Polski. Stanął na czele zaciężnej węgierskiej piechoty. Brał udział w wojnie gdańskiej 1576-1577. We wrześniu 1577 na czele piechoty węgierskiej uratował Elbląg przez najazdem Gdańszczan. Odznaczył się pod Połockiem.
Kasper Bekiesz został pochowany w Wilnie na szczycie góry, odtąd zwanej Bekieszową. Stało się tak, gdyż władze kościelne nie chciały, by arianin spoczął na poświęconej ziemi.
Jest protoplastą polskiej linii rodziny Bekieszów herbu własnego oraz jej gałęzi Bekiesz - Mroczkiewiczów, której potomkowie do dziś żyją w Polsce.
Bibliografia :
- Polski Słownik Biograficzny, tom I, Ossolineum 1935
