Kazimierz Ulatowski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Kazimierz Józef Ulatowski (ur. 2 sierpnia 1884 roku w Łęknie zm. 12 stycznia 1975) - polski architekt.

W latach 1903-1908 studiował na Wydziale Architektury Politechniki w Berlinie-Charlottenburgu oraz na Politechnice w Stuttgarcie. W latach 1908-1910 był zatrudniony w pracowni krakowskiego architekta Franciszka Mączyńskiego. W lipcu 1910 roku wyjechał do Poznania.

Do wybuchu I wojny światowej prowadził tam własną pracownię. Na początku lat 20. wyjechał do Bydgoszczy, gdzie w latach 1920-1922 był dyrektorem Państwowej Szkoły Przemysłu Artystycznego. 17 lipca 1925 roku Rada Miejska w Toruniu powołała Kazimierza Ulatowskiego na stanowisko płatnego członka Magistratu miasta Torunia i naczelnika Wydziału Budownictwa, powierzając mu jednocześnie pełnienie funkcji decerdenta Archiwum, Muzeum i Książnicy Miejskiej. Na stanowisku miejskiego radcy budownictwa pracował blisko 12 lat.

W 1937 roku objął stanowisko naczelnika Wydziału Kultury i Oświaty Zarządu Miejskiego. W czerwcu 1939 roku przeszedł na emeryturę i wyjechał do Poznania, gdzie pozostał do końca życia. Od powstania w 1955 roku Politechniki Poznańskiej był jej pracownikiem naukowym. W 1960 roku przeszedł na emeryturę. Był miłośnikiem i znawcą architektury antycznej i renesansowej. Tematowi temu poświęcił kilka publikacji.

W latach 1908-1975 według projektów i pod nadzorem Kazimierza Ulatowskiego zrealizowano około 45 prac budowlanych. Większość z nich stanowią realizacje poznańskie, z których do najważniejszych należą: kamienica przy Starym Rynku 44 (ob. siedziba PKO BP), domy przy ul. Słowackiego 18/19, Gąsiorowskich 5/54 i Kolejowej 55/55a, Salon Wystawowy Towarzystwa Sztuk Pięknych przy pl. Wolności 18 (zburzony w czasie wojny).

Po wojnie Ulatowski brał czynny udział przy odbudowie Starego Rynku w Poznaniu. Według jego projektu zrealizowano m.in. odbudowę kościoła św. Michała. Powstało także kilka prac na prowincji, m.in.: dwór dra Juliana Trzcińskiego w Ostrowie nad Gopłem, zakład zdrojowy w Ciechocinku, sierociniec w Grudziądzu, kościół św. Wojciecha w Starogardzie Gdańskim, kościoły w Białośliwiu, Obłużu, Kawnicach i Konarzynie oraz kaplica centralna na cmentarzu poległych w Brodnicy. Był również autorem projektu przebudowy ratusza w Ostrowie Wielkopolskim.

Najważniejsze prace Ulatowskiego powstały w Toruniu. W tym mieście architekt wykonał kilkanaście projektów gmachów użyteczności publicznej, domów mieszkalnych, kościołów i pomników. Zrealizowane zostały następujące projekty: budynek Dyrekcji Lasów Państwowych (ul. Mickiewicza 9, 1926-27), Kasa Chorych (ob. Miejska Przychodnia Specjalistyczna, ul. Uniwersytecka 17, 1928), hala wystawowa (ob. Centrum Targowe "Park", Szosa Bydgoska 3, 1928, rozbudowana w latach 2005-06), kościół Chrystusa Króla (ul. Kościuszki 28, 1929/1930), budynek Towarzystwa Domu Społecznego (obecnie Dom Studenta nr 1, ul. Mickiewicza 2/4, 1935), budynek Dyrekcji Dróg Wodnych (ob. Wojewódzki Szpital Obserwacyjno-Zakaźny, ul. Krasińskiego 4), dom własny (ul. Legionów 14) oraz domy przy Szosie Chełmińskiej 37 i Przy Rzeźni 33, a także pomnik poległych (zburzony w czasie wojny). Obiekty te zasadniczo reprezentują nurt uproszczonego klasycyzmu.

[edytuj] Literatura

Wojciech Romaniak, Wybrane zagadnienia urbanistyki i architektury w województwie pomorskim w latach 1920-39, Warszawa 2005, ISBN 83-89729-47-4
Barbara Chmielarska, Władysław Łoś, Tradycja klasyczna i gotycka w architekturze Torunia czasów II Rzeczypospolitej, [w:] Sztuka a historia, Materiały z XXXVIII Sesji Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Warszawa 1991, s. 373-386
Kazimierz Przybyszewski, Kazimierz Ulatowski [w:] Wybitni ludzie dawnego Torunia, Toruń 1982