Ken Russell

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Ten artykuł wymaga dopracowania.
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.

Henry Kenneth Alfred Russell, szerzej znany jako Ken Russell (ur. 3 lipca 1927) - brytyjski reżyser filmowy, szczególnie znany z filmów biograficznych o słynnych kompozytorach.

Jest jedną z największych indywidualności w historii kina, jednym z najoryginalniejszych i najwybitniejszych reżyserów filmowych świata. Bezkompromisowy skandalista i wizjoner, nazywany „złym chłopcem brytyjskiego kina”. Twórca niesłychanie kontrowersyjny, czego swoistym przykładem jest to, że jeden i ten sam film Russella w jednym kraju może być dozwolony dla dzieci od 12 lat, a w innym tylko dla dorosłych.

Jest jednym z największych reżyserów XX wieku, pomimo iż większość jego filmów to artystyczne porażki. Ale nawet w tych porażkach tkwi ziarno geniuszu. Jak mówi angielski krytyk Leonard Maltin, jego porażki są nieraz ciekawsze niż udane filmy innych reżyserów. Częstotliwość tych porażek wynika z kilku przyczyn. Po pierwsze, jest to człowiek, który zrobił jak dotąd aż 81 filmów jako reżyser. Są w tym gronie filmy fabularne, seriale telewizyjne, filmy dokumentalne i filmy krótkometrażowe. Do 31 z nich sam napisał scenariusz, 15 z nich sam był producentem, ponadto wystąpił jako aktor w 16. Pracuje więc w szalonym tempie. Historia nie zna artysty, który zrobiłby 81 arcydzieł, zwłaszcza w dziedzinie tak praco i czasochłonnej, jak film.

Ponadto jest twórcą niesłychanie poszukującym, nie zatrzymującym się w swoich wizjach, pomysłach i eksperymentach w pół drogi. Ponieważ jego pomysły i wizje są często szalone – zrealizował kiedyś biografię XIX-wiecznego kompozytora Franciszka Liszta tak, jakby robił rock operę – ryzyko porażki jest ogromne.

Jego twórczość cechuje ogromna drastyczność w pokazywaniu przemocy i seksualności. Seksualność często sąsiaduje z religijnością. Mnóstwo jest obrazów ognia, węży, czerpania z ekspresjonizmu i surrealizmu, ale też estetyki wideoklipu. Często wraca do motywu szaleństwa, podświadomości (jeden z jego filmów nazywa się nawet "Odmienne stany świadomości").

Jego styl można określić jako autentycznie histeryczny, przesadzony, bez półśrodków. Ale histeria jest też częścią świata przedstawionego jego filmów. Zawsze jest to histeria motywowana seksualnie. Ta histeryczność jest ryzykowna, ale Russell, trzymając się konsekwentnie swojej wizji świata i kina zrobił dzięki niej sporo filmów naprawdę wybitnych, wstrząsających i pięknych, w których ta histeria otrzymuje tak doskonały kształt artystyczny, że jego miejsce w historii kina jest już na zawsze niekwestionowalne. Jednym z tych filmów są "Diabły" według opowiadania Aldousa Huxleya "Diabły z Loudun", historia opętania zakonnic w Loudun.

Człowiek w filmach Russella jest ofiarą mrocznych stron swojej osobowości, zwłaszcza seksualności. Tak jest w przypadku filmu biograficznego o Piotrze Czajkowskim ("Kochankowie muzyki"), gdzie akcentowany jest głównie jego homoseksualizm i niemożliwa do spełnienia miłość jego żony do niego. Żona przypłaca to chorobą psychiczną.

Wątek homoseksualizmu wraca bardzo często u Russella, co jest o tyle ciekawe, że sam homoseksualistą nie jest; ma czwórkę dzieci z trzema żonami. Homoseksualizm jest dla niego dobrym środkiem dla pokazania bezsilności człowieka wobec własnej seksualności. Zresztą światową sławę Russell zdobył w 1969 roku filmem "Zakochane kobiety" według powieści T.E. Forstera, pisarza, który dla homoseksualistów jest twórcą sztandarowym.

"Kochankowie muzyki" to film bardzo reprezentatywny dla Russella, bo biografie słynnych artystów to jeden z jego ulubionych tematów. Krytykowane przez tych, którzy ich nie zrozumieli, za niedokładność faktograficzną, a nawet niezgodność z faktami, są w istocie osobistymi wizjami Russella na temat tych ludzi, i niektóre z nich należą do najwybitniejszych filmów biograficznych w historii kina. Artyści są w nich ludźmi nadwrażliwymi, których talent artystyczny czyni żywymi, chodzącymi ranami, niezdolnymi do normalnego funkcjonowania.

Zrobił filmy o Liszcie, Mahlerze, Debussym, Rudolfie Valentino, tancerce Izadorze Duncan.

Jednym z najpiękniejszych filmów Russella jest "Dziki Mesjasz", historia związku francuskiego malarza Henri Gaudiera i polskiej pisarki Zofii Brzeskiej.