Kerning
Z Wikipedii
Kerning - regulowanie odległości pomiędzy konkretnymi parami znaków w danym kroju pisma i jego odmianie. Określane w ten sposób są nie tylko odstępy pomiędzy literami, ale także pozostałymi znakami (np. litera-cyfra, cyfra-cyfra, cyfra-znak interpunkcyjny). Jest to jeden ze sposobów regulacji świateł międzyliterowych (drugim jest tracking czyli równomierne odsuwanie, lub przysuwanie do siebie znaków w ciągu tekstu).
Dobrym przykładem dostosowania odstępu międzyliterowego do danej pary znaków jest sekwencja VA. Na poniższym przykładzie litery te są zbyt oddalone od siebie.
Gdy zmniejszymy odstęp między znakami uzyskamy równomierne rozmieszczenie znaków i co za tym idzie estetyczniejszy obraz:
Kerning może być ujemny lub dodatni. Częściej stosowany jest kerning ujemny (tzw. podcinanie) czyli dosuwanie do siebie znaków, które wyglądają na nienaturalnie oddalone. Kerningiem dodatnim jest odsuwanie od siebie znaków sprawiających wrażenie zbyt "ściśniętych" (tzn. położonych zbyt blisko siebie).
Pojęcie kerningu zasadniczo odnosi się do komputerowego nośnika pisma czyli do fontów, gdyż w tradycyjnych, metalowych czcionkach możliwości regulacyjne były znikome - można było jedynie na bieżąco odsuwać od siebie poszczególne czcionki, a dopasowane zestawy czcionek dla wybranych par znaków zdarzały się incydentalnie. W fontach natomiast można znaki nie tylko odsuwać, ale także przybliżać ku sobie, a nawet pola ich znaków nasuwać na siebie (i w ten sposób np. wsunąć dywiz lub pauzę pod daszek cyfry 7). Tabele par kerningowych dla najczęściej spotykanych par znaków (zwykle kilkaset najczęstszych zestawień) są zawarte w samych fontach, a ponadto można poprawiać wybrane pary znaków bezpośrednio podczas pracy z tekstem w programie do łamania tekstu. Zwrócić tu należy jednak uwagę na fakt, iż w różnych językach narodowych, różne pary znaków występują częściej lub rzadziej, co ma znaczenie np. przy korzystaniu z polonizowanych fontów obcych producentów, gdzie może się zdarzyć, że cała polonizacja może być ograniczona jedynie do wstawienia odpowiednich "ogonków", z pominięciem utworzenia nowych, istotnych dla polskiego języka popularnych par znaków.
Kerning zasadniczo stosuje się tylko do proporcjonalnych krojów pisma, gdyż w krojach stałych odległości pomiędzy środkami sąsiednich liter są takie same.
Szczególnie duże znaczenie ma stosowanie kerningu w napisach, czyli krótkich fragmentach tekstu pisanych w dużym stopniu pisma, gdzie wszelkie luki lub zbitki liter są szczególnie łatwo zauważalne. Są nawet produkowane specjalne kroje pisma, tzw. kroje tytułowe, przeznaczone tylko do dużych napisów, które nie nadają się do tzw. pisma chlebowego, czyli zwykłego, drobnego druku, gdyż tekst użyty nimi byłby nieczytelny z powodu zbijania się w jedną plamę niektórych par liter. Z podobnych powodów produkowane są również specjalne kroje do wzorów matematycznych, chemicznych itp., które charakteryzują się inaczej zestawionymi parami kerningowymi, niż w przypadku zwykłych fontów tekstowych. Stosowanie kerningu ma fundmentalne znaczenie przy projektowaniu logotypów, oraz we wszystkich innych zastosowaniach literniczych.
