Kineskop
Z Wikipedii
1 - cewki odchylające
2 - wiązka elektronów
3 - cewka ogniskująca
4 - luminofor
5 - grzejnik katody
6 - warstwa grafitowa wewnątrz lampy
7 - podłączenie anody 8 - katoda
9 - antyimplozyjna bańka lampy
10 - ekran
11 - żelazna obudowa cewki
12 - elektroda regulująca jasność plamki świetlnej
13 - cokół lampy
14 - przewód do podłączenia anody
Kineskop jest rodzajem lampy obrazowej. Cechą odróżniającą kineskop od lampy oscyloskopowej jest magnetyczne odchylanie elektronów. Elektrony emitowane przez katodę są formowane w wąską wiązkę przez działo elektronowe następnie przyśpieszane przez anodę i uderzają w powierzchnię ekranu pokrytą luminoforem wywołując jego świecenie. Aby dało się rozświetlić każdy punkt powierzchni ekranu wiązka musi być odchylana w dwóch kierunkach - pionowym i poziomym.
Do odchylenia wiązki elektronów wykorzystywane jest pole magnetyczne wytwarzane przez cewki odchylające. Kąt odchylenia wiązki elektronów od linii prostej jest proporcjonalny do natężenia pola magnetycznego, czyli do natężenia prądu elektrycznego płynącego przez cewki. Aby uzyskać liniowy przebieg wiązki po powierzchni ekranu (stałą prędkość przesuwania), pole a zatem i prąd w cewkach musi narastać liniowo. (ponieważ powierzchnia ekranu nie jest wycinkiem kuli, to kształt prądu musi nieco odbiegać od prostej)
Zaletą odchylania magnetycznego jest możliwość uzyskania bardzo dużego kąta odchylenia, niemalże o 90°, umożliwia to tworzenie bardzo krótkich lamp o dużej powierzchni ekranu, odwrotnie niż w lampach oscyloskopowych. Wadą z kolei jest duża moc pobierana przez cewki w celu odchylenia strumienia, moc ta rośnie wraz ze wzrostem częstotliwości odchylania i rozmiarem ekranu - prędkość poruszania się plamki zależy od szybkości zmian pola magnetycznego. Układ musi zapewnić szybki powrót plamki na początek następnej linii, co realizuje się szybką zmianą natężenia prądu elektrycznego w cewkach odchylających, co generuje w cewkach odchylających duże napięcie - tym wyższe im szybciej się zmienia. Impuls tego napięcia jest wykorzystywany do wytwarzania wysokiego napięcia potrzebnego do zasilania kineskopu.
- Działo elektronowe (katoda)
- Wiązki elektronów
- Cewka ogniskująca
- Cewki odchylające
- Przyłącze anody
- Maska separująca wiązki
- Luminifor
- Powiększenie fragmentu luminiforu
Kineskopy mogą być wykonywane jako achromatyczne, zwane też 'czarno-białymi' (choć niekoniecznie muszą świecić na biało, w użyciu są też inne kolory, np. zielony) lub kolorowe, czyli świecące jednocześnie w trzech kolorach - czerwonym, zielonym i niebieskim, co zgodnie z teorią barw umożliwia uzyskanie wszystkich kolorów. Kineskop o takiej konstrukcji zawiera trzy niezależne działa elektronowe, po jednym dla każdego koloru. Wiązki odchylane są przez to samo pole w taki sposób, że trafiają w ten sam punkt, ale pod różnymi kątami znajdującej się kilka centymetrów przed ekranem maski. Po przejściu przez otwór maski każdy ze strumieni pada na plamkę odpowiedniego luminoforu - czerwonego, zielonego i niebieskiego.
Przednia powierzchnia (ekran) kineskopu ma kształt wycinka kuli, walca lub są płaskie. Efekt płaskiej części obrazowej uzyskuje się także poprzez powiększanie promienia kuli oraz nadlewanie szkłem powierzchni czołowej.
[edytuj] Nazwa
W polskiej terminologii przyjęto nazwę Kineskop powstało z połączenia słów:
- kine(to), kino - oznaczającą ruch działanie, kojarzoną z ruchomymi obrazami
- skop - przyrząd, instrument do obserwowania, badania, oglądania jakichś przedmiotów, ciał.
W oznaczeniach schematycznych używa się angielskiej nazwy Tube lub częściej CRT (ang. cathode-ray tube).
