Klauzula najwyższego uprzywilejowania
Z Wikipedii
Klauzula najwyższego uprzywilejowania (ang. Most Favoured Nation clause, MFN) - pojęcie dotyczące międzypaństwowej wymiany towarowej. Jest to określenie traktatowego zobowiązania stosowanego w międzynarodowych stosunkach handlowych. Państwo przyznające tę klauzulę innemu państwu zapewnia mu uprawnienia i udogodnienia nie mniejsze niż jakiemukolwiek innemu państwu, z którym handluje.
Zazwyczaj klauzula najwyższego uprzywilejowania obejmuje wszystkie kwestie dotyczące handlu, żeglugi morskiej, komunikacji, tranzytu i traktowania cudzoziemców. Często do określania klauzuli najwyższego uprzywilejowania stosuje się skrót "KNU".
Klauzula ta może być jednostronna lub przyznawana na zasadzie wzajemności. Wyróżnia się dwa rodzaje KNU: bezwarunkową i warunkową. W pierwszym przypadku przyznawane są partnerowi udogodnienia zaoferowane uprzednio państwu trzeciemu (traktowanie identyczne). KNU warunkowa (amerykańska) uzależnia przyznanie państwu udogodnień od otrzymania przez kontrahenta korzyści równych tym, które zostały przyznane wcześniej państwu trzeciemu.
Stosowanie klauzuli bezwarunkowej obowiązuje państwa należące do Światowej Organizacji Handlu.
Klauzula najwyższego uprzywilejowania to ważny element współpracy międzynarodowej, dający gwarancje równego traktowania w obrocie międzynarodowym.
