Kościół Świętej Trójcy w Rzeszowie

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Kościół Świętej Trójcy - obecnie znajduje się w centrum miasta przy ulicy Targowej.

[edytuj] Historia

Jako Kościół Świętego Ducha (1469 - 1579)

W 1469 roku na polecenie marszałka koronnego Rafała Pileckiego na peryferiach Rzeszowa, nieopodal Wisłoka kościółek Świętego Ducha oraz kompleks szpitalny i przytułek dla ubogich. Szpital funkcjonował do końca XVI wieku, w formie, jaką nadała mu fundacja Rafała Pileckiego. Ze względu na swoje strategiczne położenie szpital i kościół były narażone na liczne najazdy ruskich wojsk i wylewy rzeki. W 1566 roku kompleks został całkowicie zniszczony przez najeżdżające miasto wojska, jednak bez wahania podjęto się w 1605 roku jego odbudowe. Wszelkie wydatki pokrył ówczesny właściciel Rzeszowa - Kasztelan Sandomierski Mikołaj Spytek Ligęza. W 1579 kościół został poświęcony, jednak teraz otrzymał miano Świętego Krzyża.

Jako Kościół świętego Krzyża (1579 - 1661)

W 1657 budynek strawił pożar. Odbudowano go dopiero w latach 1638 - 1648 dzięki ofiarności rzeszowskiej społeczności kupieckiej. W 11 lat po ukończeniu budowy kościół zniszczyły i obrabowały wojska siedmiogrodzkie, którymi dowodził Jerzy Rakoczy. 12 czerwca 1661 roku Kościół został po raz trzeci odbudowany i poświęcony Świętej Trójcy.

Jako Kościół Świętej Trójcy (1661 - do dzisiaj)

Liczne pożary w mieście oszczędziły świątynię, jednak w 1720 roku wizytatorzy diecezjalni zastali ją w opłakanym stanie i stwierdzili, że nie nadaje się do użytku. 19 lat później na skutek umowy między prepozytem kościoła, Jerzym Ignacym Lubomirskim, właścicielem Rzeszowa i metropolitą przemyskim świątynie przeniesiono do Kościoła świętego Jerzego, jednak zmieniono jego nazwę na dotychczasową. Jednak budynek nie funkcjonował długo, ze względu na niechęć do niego ubogich i chorych. Lubomirski ufundował więc czwarty budynek w 1752 roku, który był oddalony od pierwotnego miejsca kilka metrów. Kościół przetrwał do 1763 lub 1779 (data sporna). W latach 1787 - 1792 podjęto się jego odbudowy. Kościół z tego okresu przetrwał do dziś, jednak zmieniło się jego przeznaczenie w latach 1793 - 1909 pełnił rolę kaplicy cmentarnej.

Administratorzy w latach 1496 - 1792:

Wacław ze Słomnik 1469 - 1479
Maciej(administrator) 1486 - 1495
Tomasz Daszko 1497 - 1507
Maciej(administrator) 1553-1583
Stanisław Ramult 1584 - 1599
Stanisław Tichowicz 1599 - 1601
Szymon Masłowicz 1601 - 1614
Marcin Machnicki 1614 - 1643
Stanisław Oświęcimowicz 1643 - 1656
Wojciech Pawłowski(administrator) 1656-1657
Stanisław Kwiecisz 1657 - 1663
Sebastian Walawski 1663 - 1672
Michał Łowicki 1672 - 1679
Wojciech Ignacy Siarkiewicz przed 1703
Piotr Krynicki 1705
Michał Kukliński 1713 - 1728
Szymon Słomski 1728 - 1743
Maciej Tokarski 1743 - 1751
Józefo Roguziewicz 1751 - 1755
Jan Śliwski 1755 - 1757
Ignacy Jodłowski 1758 - 1792

[edytuj] Architektura

Mały kościół wzniesiony w stylu klasycystycznym, z cegły, jednonawowy, na planie regularnego czworokąta z półkolistą niszą z tyłu i dwuspadowym dachem z sygnaturą. Od frontu czterokolumnowy portyk zwieńczony tympanonem. Otoczony od tyłu zabytkowym cmentarzem. We wnętrzu liczne tablice z epitafiami, z których najstarsza jest poświęcona Antoniemu hrabiemu de Medina zmarłemu 3 grudnia 1799. Ołtarz z wizerunkiem Świętej Trójcy Szczęsnego Morawskiego z 1884 roku.