Kocioł płomienicowo-płomieniówkowy
Z Wikipedii
Kocioł płomienicowo-płomieniówkowy w początkowym okresie ich rozwoju był także nazywany rurowym ale aktualnie rurowymi nazywamy tylko kotły opłomkowe.
Typ kotła parowego rzadziej wodnego o dużej pojemności wodnej, posiadający płomienicę przedłużoną płomieniówkami. Posiadają różną konstrukcję ale charakterystyczny i decydujący o nazwie jest element wysunięty z kotła na rysunku zawierający przynajmniej część płomieniówek zamocowanych w ścianie sitowej zamykającej płomienicę z paleniskiem.
Nie zalicza się do nich kotłów płomieniówkowych np szkockich zawierających komorę zwrotną oddzielającą płomienicę od płomieniówek i kotłów parowozowych z płomienicami i płomieniówkami umieszczonymi pomiędzy wspólnymi ścianami sitowymi.
[edytuj] Budowa
Zdemontowany kocioł lokomobilowy w czasie odbijania kamienia kotłowego.
- D - dennica
- P, M - rury ogniowe:
- P - płomienica z paleniskiem
- M - płomieniówki
- S - ściany sitowe
- W - walczak
W kotle płomienicowym palenisko zajmowało tylko niewielką długość płomienicy. Dla zwiększenia powierzchni ogrzewanej skrócono płomienicę do długości paleniska przedłużając ją pękiem cieńszych rur - płomieniówek. Otrzymano jedno ciągowy kocioł płomienicowo-płomieniówkowy. Płomienica była zakończona ścianą sitową, w którą wstawiono płomieniówki.
Podstawową zaletą była mniejsza masa, wymiary i pojemność wodna w porównaniu z wcześniejszymi konstrukcjami. Są znacznie łatwiejsze w czyszczeniu, szczególnie rozbierane kotły lokomobilowe, od swoich następców. Znaczna pojemność wodna pozwala na chwilowy wzrost wydajności oraz pracę bez uzupełniania wody od 10' do 30'. Wadą jest znaczny ciężar i omywanie przegrzewacza pary chłodnymi spalinami tuż przed wylotem do komina.
Duże kotły budowane jako poziome stosowane były w lokomobilach i starych parowozach (do ok. połowy XIX w.) i wyparte zostały przez lżejsze kotły parowozowe.
