Kodeks Synajski
Z Wikipedii
Kodeks Synajski (łac. Codex Sinaiticus) - spisany po grecku, jeden z najważniejszych manuskryptów Septuaginty i Nowego Testamentu.
Odkryty w 1859 przez Konstantina von Tischendorfa w bibliotece klasztoru św. Katarzyny Aleksandryjskiej na Górze Synaj i opublikowany w 1862 roku. W 1932 roku został zakupiony przez British Library (Add. 43725).
Manuskrypt ten oznaczany jest hebrajską literą א. Prawdopodobnie powstał on pomiędzy rokiem 330 a 350. Uważa się, że jest on jednym z 50 egzemplarzy Nowego Testamentu zleconych do przepisania przez cesarza Konstantyna.
Kodeks ma ogółem 346,5 kart o rozmiarze 43 × 37,8 cm. Na każdej karcie test zapisany jest w 4 kolumnach po 48 wierszy. Na końcu Nowego Testamentu zamieszczony jest List Barnaby oraz Pasterz Hermasa.
