Księstwo Oświęcimskie
Z Wikipedii
Księstwo Oświęcimskie – księstwo ze stolicą w Oświęcimiu. Powstało ok. 1315 r., w wyniku podziału Księstwa Cieszyńskiego. W 1327 książę oświęcimski Jan I Scholastyk złożył hołd lenny królowi Czech Janowi Luksemburskiemu, stając się lennikiem korony czeskiej. W 1445 r. doszło do podziału księstwa, w wyniku czego, z wydzielenia części ziem Księstwa Oświęcimskiego powstało Księstwo Zatorskie we władaniu Wacława I Zatorskiego. 19 marca 1454 Jan IV Oświęcimski (ostatni książę oświęcimski) złożył hołd lenny królowi Polski Kazimierzowi Jagiellończykowi, a 21 lutego 1457 sprzedał mu swoje księstwo za 50 tysięcy kop groszy praskich. Od tego momentu zwierzchnikiem księstwa stał się mianowany przez polskiego króla starosta; szlachta zachowała odrębne prawa. W 1564 r. księstwo oświęcimskie i zatorskie wcielono od Korony Królestwa Polskiego, równocześnie przyłączono je do województwa krakowskiego, jako tzw. powiat śląski. Po I rozbiorze (1772) księstwo oświęcimskie przypadło Austrii. Decyzją kongresu wiedeńskiego (1815) znalazło się pod władaniem krajów Związku Niemieckiego. Od 1850 wróciło do Galicji, a od 1918 powróciło na stałe do Polski.
