Lawina piroklastyczna
Z Wikipedii
Lawina piroklastyczna, potok piroklastyczny, spływ piroklastyczny – częste zjawisko towarzyszące erupcjom wulkanicznym, mieszanina gorących gazów wulkanicznych i materiału piroklastycznego (popiołów i okruchów skalnych), które przemieszczają się z dużą prędkością (do 150 km/h) w dół stoków wulkanu. Temperatura gazów może osiągać nawet 700-1000°C, stąd też używane jest inne określenie chmura gorejąca (fr. nuée ardente). Objętość większości lawin piroklastycznych waha się od 1 do 10 km³, a ich zasięg do kilku kilometrów od krateru.
Ze względu na prędkość i wysokie temperatury lawiny piroklastyczne przynoszą ogromne zniszczenia na trasie spływu. W warstwie powierzchniowej przemieszczają się większe okruchy skalne, które niszczą wszystko na swojej drodze. Wyżej znajduje się gorąca chmura popiołów i gazów, które przemieszczają się szybciej (do 300 km/h) i stanowią równie śmiertelne zagrożenie.
Najbardziej znana lawina piroklastyczna miała miejsce 8 maja 1902, kiedy wybuchł wulkan Montagne Pelée na Martynice. Spływająca chmura gazów i popiołów zniszczyła wówczas 25-tysięczne miasto Saint-Pierre. Wówczas to pojawiło się określenie chmura gorejąca, które weszło później na stałe do słownika wulkanologów.
W 1991 roku w Japonii lawina piroklastyczna zabiła parę doświadczonych wulkanologów – Katię i Maurica Krafftów.
