Lech Falandysz
Z Wikipedii
Lech Falandysz (ur. 27 października 1942 w Warszawie, zm. 23 lutego 2003 w Warszawie) – prawnik karnista, profesor.
Studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim ukończył w 1965 r. 6 lat później został doktorem. Habilitował się w 1981, a od roku 1991 był profesorem UW. Autor ok. dwustu publikacji naukowych, głównie z dziedziny prawa karnego. Był członkiem Towarzystwa Naukowego Prawa Karnego, Polskiego Towarzystwa Wiktymologicznego, Polskiego Towarzystwa Kryminologicznego, a także licznych zagranicznych towarzystw naukowych w zakresie prawa karnego.
Do 1982 roku był członkiem Stronnictwa Demokratycznego. Po wprowadzeniu stanu wojennego wystąpił z partii i rozpoczął działalność w Komitecie Helsińskim. Uczestniczył w obradach "okrągłego stołu" po stronie opozycji.
W latach 1990-1991 był dyrektorem Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości przy Ministrze Sprawiedliwości, a następnie pracownikiem Kancelarii prezydenta RP, najpierw w charakterze sekretarza stanu, później zastępcy szefa Kancelarii prezydenta Lecha Wałęsy.
Podejrzany o przyjęcie w 1993 łapówki w wysokości 150 tys. dolarów, w zamian za którą Lech Wałęsa skorzystał z prawa łaski wobec Andrzeja Zielińskiego ps. "Słowik". [1]
Lech Falandysz zasłynął, gdy udowadniał, że prezydent miał prawo odwołać z KRRiT dwóch "swoich" członków Marka Markiewicza i Macieja Iłowieckiego. Takie działanie nazwano "falandyzacją prawa".
15 lutego 1995 Falandysz złożył dymisję z zajmowanego w Kancelarii prezydenta stanowiska. Swą decyzję uzasadnił tym, że niemożliwa jest jego dalsza współpraca z szefem gabinetu prezydenta, Mieczysławem Wachowskim.
Od 1999 roku był współwłaścicielem kancelarii prawniczej "R. Smoktunowicz & L. Falandysz".
Lech Falandysz publicznie przyznawał się do tego, że przez wiele lat nałogowo pił alkohol, kilkakrotnie usiłując przerwać nałóg przy pomocy wszywek z esperalu. Jak sam twierdził, dopiero po wielu latach, przy znacznej pomocy żony, udało mu się jednak opanować uzależnienie i stał się abstynentem.
