Leki moczopędne
Z Wikipedii
Lekami moczopędnymi, inaczej diuretykami lub też natriuretykami określa się grupę leków, których działanie polega na zwiększaniu diurezy, czyli wydalania moczu. W zdecydowanej większości mechanizm ich działania polega na zwiększaniu wydalania jonów sodowych (Na+) i następowym zwiększaniu wydalania wody.
Używki takie jak kofeina i alkohol także zwiększają wydalanie moczu. Kofeina przez zwiększenie przepływu krwi przez nerki, a co za tym idzie filtracji nerkowej, natomiast alkohol przez zahamowanie wydzielania hormonu antydiuretycznego.
W farmakoterapii leki moczopędne znajdują zastosowanie w leczeniu nadciśnienia, marskości wątroby, niewydolności krążenia, nerek i wielu innych chorób. Środki te łagodzą jeden z objawów tych chorób, tj. obrzęki, czyli nadmierne nagromadzenie wody i sodu w tkankach. Kiedy środki moczopędne pobudzają nerki do produkcji moczu, sód i woda przechodzą z krwi do moczu, a ich niedobór we krwi uzupełniany jest wydzieleniem ich z tkanek, co w efekcie likwiduje obrzęk. Niektóre diuretyki, takie jak acetazolamid, zmieniają odczyn moczu na bardziej zasadowy i pomagają w wydalaniu substancji takich jak aspiryna w przypadku przedawkowania/zatrucia.
Trzeba jednak zaznaczyć, że niektóre środki moczopędne, szczególnie tiazydy i diuretyki pętlowe, potrafią obniżać ciśnienie niezależnie od swoich właściwości moczopędnych. Oznacza to, że obniżenie ciśnienia krwi nie wynika jedynie ze zmniejszenia jej objętości spowodowanym wzmożoną produkcją moczu, ale następuje w wyniku innych procesów zachodzących przy niższych dawkach leku niż jest to potrzebne do wywołania efektu moczopędnego. Mając to na uwadze stworzono indapamid, charakteryzujący się wyższą skutecznością w leczeniu nadciśnienia (bez znacznej diurezy) niż większość innych diuretyków.
