Linia Mannerheima
Z Wikipedii
Zespół fińskich umocnień obronnych na Przesmyku Karelskim, osłaniających kraj przed atakiem ze strony Związku Radzieckiego.
Powstał z inicjatywy marszałka Carla von Mannerheima, ówczesnego przewodniczącego fińskiej Rady Obrony Państwa. Jej rozbudowa trwała od 1929 niemal do samego wybuchu wojny fińsko-radzieckiej.
Linia Mannerheima była pozycją obronną długości około 135 km i głębokości do 90 km, wkomponowaną umiejętnie w teren (zwłaszcza na odcinku wschodnim) i oparta o wybrzeże Zatoki Fińskiej oraz jeziora Ładoga. Obejmowała łącznie 150-160 budowli betonowych (Linia Maginota składała się z ponad 5000 tego rodzaju obiektów).
Linia Mannerheima składała się z: strefy granicznej, pozycji wysuniętej (przedniej), przedpola ze strefą niszczeń, pozycji głównej, pozycji tyłowej (przechwytującej) oraz pozycji osłonowej Wyborga. Aby uniemożliwić jej obejście z kierunku wschodniokarelskiego, wybudowano na północ od jeziora Ładoga fragment pozycji obronnej nad Jänisjoki.
W strefie granicznej nie było umocnień. Do jej obsadzenia przewidziano pododdziały graniczne wykorzystujące doraźnie wykonane urządzenia ziemne.
Pozycja wysunięta długości około 85 km była oddalona od granicy o 25-40 km (z wyjątkiem odcinka środkowego, położonego w odległości 5 km). Na pozycji tej znajdowały się umocnienia typu polowego wykonane tuż przed wybuchem wojny oraz 12 schronów betonowych z karabinami maszynowymi. Pozycję obsadzały brygady graniczne.
Między pozycją wysuniętą a główną pozycją obrony rozciągał się tzw. obszar przedpola głębokości około 30 km. Przewidywano w nim działania 4 brygad granicznych (około 13 000 żołnierzy), których zadaniem miało być opóźnianie działań przeciwnika oraz wykonywanie niszczeń w celu maksymalnego utrudnienia mu prowadzenia natarcia.
Pozycja główna składała się z dwóch odcinków. Zachodni obejmował pozycje A i B oddalone od siebie o 5 km. Na obszarze od Zatoki Fińskiej do rzeki Vuoksi znajdowało się 90 betonowych schronów bojowych z karabinami maszynowymi, które zamykały Bramę Karelską. Na odcinku wschodnim, wybudowanym wzdłuż brzegów rzek Vuoksi i Suvanto, znajdowało się 5 fortów artyleryjskich (wyposażonych łącznie w 14 dział kalibru 75 i 155 mm) oraz 20 schronów betonowych z karabinami maszynowymi. Fort artyleryjski stanowił betonową budowlę z 2-4 działami i 2 karabinami maszynowymi. Pozycja główna była podzielona na 22 punkty oporu (każdy szerokości 3-4 km i głębokości 1-2 km), które składały się z betonowych schronów bojowych, umocnień polowych oraz zapór przeciwpancernych i przeciwpiechotnych. Każdego punktu oporu miały bronić 1-2 bataliony piechoty (fizylierów). Skrzydła pozycji głównej byty osłonięte przez zgrupowania artylerii nadbrzeżnej:
- na zachodzie - artyleryjskim punktem oporu Koivisto;
- na wschodzie, nad jeziorem Ładoga - zgrupowaniem artylerii Taipale (złożonym z trzech baterii - łącznie 8 dział kalibru 120 i 155 mm).
Pozycja tyłowa (tzw. przechwytująca), położona 8-12 km za pozycją główną, złożona z umocnień typu polowego, zamykała bezpośrednio kierunek na Wyborg.
Wokół Wyborga wybudowano pozycję osłonową, która składała się z pierścienia zewnętrznego na podejściach oraz wewnętrznego bezpośrednio na skraju miasta. Trzonem pozycji było 15 schronów bojowych.
Chrzest bojowy Linii Mannerheima nastąpił podczas wojny zimowej 1939-1940, kiedy to przez ponad 3 miesiące powstrzymywała ataki Armii Czerwonej, uniemożliwiając jej wdarcie się w głąb terytorium Finlandii.
