Linie Fraunhofera
Z Wikipedii
W fizyce i optyce linie Fraunhofera są zestawem linii spektralnych, które otrzymały swoją nazwę po niemieckim fizyku: Joseph von Fraunhofer (1787--1826). Linie te były pierwotnie obserwowane jako ciemne kształty w optycznym widmie Słońca.
Angielski chemik William Hyde Wollaston był w 1802 roku pierwszą osobą, która zauważyła pewne ciemne struktury w widmie słonecznym. W 1814, Fraunhofer niezależnie odkrył te linie za pomocą pryzmatu i zaczął ich systematyczną analizę oraz ostrożne mierzenie długości fali im odpowiadających. W sumie stwierdził istnienie ponad 570 linii i nazwał podstawowe linie literami od A do K, zaś słabsze pozostałymi.
Gustav Kirchhoff i Robert Bunsen odkryli później, że każdy pierwiastek chemiczny jest związany z danym zestawem linii spektralnych i wydedukowali, że ciemne linie w widmie Słońca były wytworzone przez te pierwiastki, które znajdowały się w wyższych warstwach Słońca. Ale niektóre z zaobserwowanych struktur były wynikiem absorpcji przez tlen cząsteczkowy w atmosferze ziemskiej.
Najważniejsze linie Fraunhofera i pierwiastki z którymi one są związane, są pokazane w tabeli poniżej:
| Nazwa | Pierwiastek | Długosc fali(nm) | Nazwa | Pierwiastek | Długosc fali(nm) | |
|---|---|---|---|---|---|---|
| y | O2 | 898.765 | c | Fe | 495.761 | |
| Z | O2 | 822.696 | F | H β | 486.134 | |
| A | O2 | 759.370 | d | Fe | 466.814 | |
| B | O2 | 686.719 | e | Fe | 438.355 | |
| C | H α | 656.281 | G' | H γ | 434.047 | |
| a | O2 | 627.661 | G | Fe | 430.790 | |
| D1 | Na | 589.594 | G | Ca | 430.774 | |
| D2 | Na | 588.997 | h | H δ | 410.175 | |
| D3 | He | 587.565 | H | Ca+ | 396.847 | |
| E2 | Fe | 527.039 | K | Ca+ | 393.368 | |
| b1 | Mg | 518.362 | L | Fe | 382.044 | |
| b2 | Mg | 517.270 | N | Fe | 358.121 | |
| b3 | Fe | 516.891 | P | Ti+ | 336.112 | |
| b4 | Fe | 516.751 | T | Fe | 302.108 | |
| b4 | Mg | 516.733 | t | Ni | 299.444 |
Linie Fraunhofera: C, F, G', h są to odpowiednio linie emisyjne alpha, beta, gamma i delta z serii Balmera dla wodoru. Obecnie nazwą Linie Fraunhofera określamy także prążki leżące poza widzialną częścią światła (ultrafiolet, podczerwień) a spowodowane przez to samo zjawisko.
Z powodu dobrze określonych długości fali linii Fraunhofera, są one często używane do charakteryzowania przenikalności elektrycznej i magnetycznej jak i dyspersyjnych własności danego materiału optycznego.
