Michał Józef Sapieha
Z Wikipedii
Michał Józef Sapieha (ur. 1670, zm. 6 marca 1738 w Châlons-sur-Marne), wojewoda podlaski, strażnik wielki litewski od 1692.
Był synem Benedykta Pawła i Izabelli z Tarłów.
W pierwszej połowie lat 80. uczył się w kolegium Jezuickim w Warszawie, następnie w latach 1687-1688 odbył podróż edukacyjną do Francji i Włoch.
Po powrocie do kraju posłowal na sejm w 1690. W 1692 otrzymał urząd strażnika wielkiego litewskiego. W 1695 brał udział w walkach na Podolu pod dowództwem hetmana polnego Józefa Słuszki. W 1696 r. brał udział w wyprawie stryja Kazimierza Jana przeciwko konfederatom litewskim Grzegorza Ogińskiego.
W elekcji 1697 poparł kandydaturę księcia Conti, przygotowując dla niego wsparcie militarne, do którego użycia nie doszło. W 1698 uznał Augusta II, od którego otrzymał urząd pisarza polnego litewskiego.
Z jego rozkazu pobito Leona Ogińskiego, co spowodowało pod koniec 1698 otwarte wystąpienie litewskiej szlachty przeciwko Sapiehom. Nie brał jednak udziału w bitwie pod Olkienikami w 1700.
Na początku wojny północnej przeszedł na stronę Karola XII, przy którego boku przebywał do 1705, biorąc udział m.in. w zajęciu Warszawy w 1703. W 1705 poparł kandydaturę Stanisława Leszczyńskiego na króla Polski. Działając w strukturach stanisławowsko-szwedzkiej armii bierze udział w szeregu walk, szczególnie na Litwie aż do klęski połtawskiej w 1709.
Amnestionowany przez Augusta II zachował urząd pisarza polnego. W 1713 posłował do Turcji. W 1714 otrzymał stopień generała lejtnanta kawalerii litewskiej. W 1720 i 1726 posłował na sejm. W 1725 otrzymał starostwo melnickie. W 1727 otrzymał Order Orła Białego, a w 1728 – województwo podlaskie.
Jako jedyny z Sapiehów podczas elekcji 1733 poparł Augusta Wettyna, wskazując na Jakuba Sobieskiego jako jedynego możliwego kandydata z Polski.
Zły stan zdrowia i samóbójstwo syna Józefa Fryderyka skłoniły go do opuszczenia Polski w 1735.
Zmarł 6 marca 1738 w klasztorze jezuitów w Châlons-sur-Marne.
