Napoleon-Wiktor Bonaparte

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Książę Napoleon-Wiktor Bonaparte (fr.: Napoléon Victor Jérôme Frédéric Bonaparte, Prince Napoléon, Prince français, Prince de Monfort, Altesse Impériale), * 18 czerwca 1862 w Paryżu, † 3 maja 1926 w Brukseli , był w latach 1891 do 1926 szefem rodu Bonaparte i od r. 1884 bonapartystowskim pretendentem do tronu cesarskiego Francji.

Ks. Napoleon-Wiktor Bonaparte (ok. 1913)

Urodził się w czasie panowania Napoleona III jako syn cesarskiego kuzyna ks.Napoleona Józefa Bonaparte zwanego Plonplon i księżniczki Sabaudzkiej Klotyldy Marii, córki króla Włoch Wiktora Emanuela II. W testamencie kuzyna Napoleona zwanego Czwartym Napoleon Wiktor został wyznaczony na jego spadkobiercę i następcę w prawach do tronu, czemu natychmiast sprzeciwił się ojciec ks. Plonplon. Niemniej jednak po osiągnięciu pełnoletności Wiktor ogłosił się w r. 1884 legalnym pretendentem, co doprowadziło do zerwania z ojcem. W r. 1886 władze III Republiki Francuskiej skazały wszystkich pretendentów, zarówno orleańskich jak bonapartystowskich, na banicję i Napoleon Wiktor osiedlił się w Brukseli.

Zamożny (był spadkobiercą bogatej ciotki Matyldy Bonaparte), przyjmowany chętnie na belgijskim dworze królewskim Wiktor zakochał się z wzajemnością w córce Leopolda II belgijskiego, Klementynie (*1872, † 1955), ale król nie chciał narażać córki na niepewne losy małżonki pretendenta i do końca życia nie udzielił zezwolenia na ślub. Niemłodzi już zakochani pobrali się dopiero 14 listopada 1910 roku, po śmierci Leopolda i osiedli koło Brukseli. Mieli dwoje dzieci, syn ich Napoleon Ludwik Hieronim Bonaparte , (*1914, † 1997) został po śmierci ojca głową rodu.

W r.1914 Napoleon Wiktor zgłosił się na ochotnika do armii francuskiej, ale ze względu na prawo o banicji nie przyjęto go, po czym przeniósł się wraz z żoną i dziećmi, uciekając przed niemiecką inwazją Belgii, do Farnborough Hill, angielskiej rezydencji cesarzowej Eugenii, po której odziedziczył Farnborough w roku 1920. Ostatnie lata życia spędził na porządkowaniu bogatych zbiorów pamiątek bonapartystowskich odziedziczonych po przodkach, dla których stworzył małe muzeum w Brukseli. Nigdy więcej nie ujrzał Francji i zmarł w Brukseli. Syn przekazał zbiory w r. 1979 państwu francuskiemu.