Neminem captivabimus nisi iure victum
Z Wikipedii
Neminem captivabimus nisi iure victum (łac. nikogo nie uwięzimy bez wyroku sądowego) to zasada gwarantująca w I Rzeczypospolitej nietykalność osobistą, a więc zapewniająca, iż posiadający takie prawo nie zostanie uwięziony bez wyroku sądowego.
Zasada ta została pierwotnie sformułowana w przywileju nadanym przez Władysława Jagiełłę w Brześciu Kujawskim 25 kwietnia 1425 roku, jednak nie wszedł on w życie. Ostatecznie wprowadzono ją przywilejami jedlneńskim z 4 marca 1430 roku i krakowskim z 9 stycznia 1433 roku. Prawo nietykalności osobistej zostało wówczas nadane szlachcie. W prawach kardynalnych z 1768 roku ograniczone do posesjonatów. Przywilej ten rozszerzono na mieszczaństwo z miast królewskich na mocy prawa o miastach z dnia 18 kwietnia 1791 roku.
