Oblężenie Bostonu
Z Wikipedii
Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.
Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać odnośniki do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.
Oblężenie Bostonu w dniach 19 kwietnia 1775 - 13 marca 1776 było wstępną fazą aktywności Amerykańskiej Armii Rewolucyjnej. Choć oblężenie to było tylko częściowo szczęśliwe, ale to grało istotną rolę w stworzeniu prawdziwej armii typu europejskiego i sprzyjało jedności kolonii. Kształtowało ono także stosunki i charakter uczestników po obu stronach. Najbardziej istotnym wydarzeniem podczas oblężenia była bitwa pod Bunker Hill. Oblężenie rozpoczęło się późnym wieczorem po bitwie pod Lexington i Concord, gdy siły rebeliantów podążające za wycofującymi się do Bostonu Brytyjczykami zajęły przewężenie u wejścia na półwysep, na którym stało miasto. Na początku dowodzący siłami milicji Massachusetts generał Artemas Ward dopatrzył oblężenia. Założył swoją główną kwaterę w Cambridge (na zachód od Bostonu) i rozmieścił swe siły na półwyspie Charlestown (na północ od Bostonu), w Roxbury (na południe od Bostonu), i na wysoczyźnie Dorchester (południowy wschód od Bostonu). Początkowo rebelianci w sile 6 do 8 tys. ludzi mieli na przeciw siebie ok. 4000 żołnierzy brytyjskich pod dowództwem generała Thomasa Gage’a i mogli zablokować ich w mieście. W tradycyjnym tego słowa znaczeniu, Brytyjczycy nie byli oblegani, ponieważ Royal Navy kontrolowała port, i dostarczała za pomocą statków zaopatrzenie. Jednakże, miasto i armia żyły na niewielkich racjach. Solona wieprzowina stała się poszukiwanym towarem, ceny wzrastały szybko. Innym czynnikiem był fakt, że Amerykanie mieli informacje o tom, co dzieje się w mieście, podczas gdy Generał Gage nie miał żadnego efektywnego wywiadu odnośnie aktywności buntowników.
25 maja generał Gage otrzymał posiłki w sile 4500 żołnierzy, oraz trzech nowych generałów: Maj.Gen. William Howe i Brygadierzy John Burgoyne oraz Henry Clinton. Gage zaczął układać plan opuszczenia miasta. Aby im to uniemożliwić, gen. Ward wydał rozkaz gen. Israelowi Puttnamowi ufortyfikowania wzgórza Bunker Hill na półwyspie Charlestown. 15 czerwca Komitet Bezpieczeństwa poznał brytyjskie plany ataku na Wysoczyznę Dorchester i półwysep Charlestown. Przesłano je do generała Warda z rozkazem wzmocnienia Bunker Hill na półwyspie Charlestown i Wysoczyzny. Ward wyznaczył pułkownika Williama Prescotta z zadaniem obrony Bunker Hill.
16 czerwca odbyła się bitwa pod Bunker Hill
3 lipca przybył George Waszyngton z nową Armią Kontynentalną. Wojsko i zaopatrzenie przybyły z daleka – aż z Maryland. Na półwyspie Dorchester zostały zbudowane okopy i zaczęły wyciągać się w kierunku Bostonu. Waszyngton zajął ponownie Bunker Hill i Breed’s Hill – bez przeciwdziałania ze strony Brytyjczyków. Jednak, te czynności miały mały wpływ na sytuację oblężonych.
Potem, w zimie od 1775-1776, Henry Knox i jego inżynierzy używając sań przywieźli ciężkie działa zdobyte w Forcie Ticonderoga. Działa przekroczyły po lodzie zamarzniętą rzekę Connecticut i przybyły pod Boston w marcu. Teraz Brytyjska flota znalazła się w płytkim porcie o ograniczanej manewrowości i pod Amerykaninem ostrzałem z Wysoczyzny Dorchester ufortyfikowanej przez generała Johna Thomasa. Mimo, że siły brytyjskie w Bostonie liczyły 11 tys. żołnierzy (przeciwko 9 tysiącom ludzi Waszyngtona), mimo przewagi w uzbrojeniu i wyszkoleniu, generał Howe zdecydował o ewakuacji armii i floty do Halifaxu. Stało się to 17 marca 1776 roku. Nowa Anglia stała się wolna. Milicja wróciła do domu, zaś Waszyngton pomaszerował z większością Armii Kontynentalnej do Nowego Jorku w celu fortyfikacji miasta.
