Odruch źreniczny
Z Wikipedii
Odruch źreniczny to mechanizm adaptacji oka do zmieniającej się ilości światła padającego na siatkówkę. Średnica źrenicy maleje wraz ze zwiększaniem się natężenia promieni świetlnych (np. zbliżaniem się obserwowanego przedmiotu).
Receptorem łuku tego odruchu jest siatkówka. Droga aferentna to nerw wzrokowy, następnie pasmo wzrokowe i ciało kolankowante boczne. Funkcjonalny ośrodek to kolejno: wzgórek czworaczy górny, pole przedpokrywowe i jądro Westphala-Edingera. III nerw czaszkowy i zwój rzęskowy stanowią drogę eferentną. Efektorem jest mięsień zwieracz źrenicy.
Odruch źreniczny może występować u człowieka, który nie ma żadnych funkcji wzrokowych. Może też nie występować u widzącej osoby, np. w wyniku zniszczenia drogi odruchu lub gdy brzeg tęczówki jest przyklejony do przedniej powierzchni soczewki.
W sytuacji eksperymentalnej, gdy światło eksponowane jest tylko do jednego oka, odruch bezpośredni występuje w stymulowanym oku, pośredni zaś (tj. również zwężenie źrenicy – myosis) w drugim oku (reakcja konsensualna).
Zobacz też:
