Opera buffa
Z Wikipedii
Opera buffa, opera komiczna to jeden z dwóch podstawowych gatunków opery, w odróżnieniu do opery seria.
Powstała w Neapolu, w pierwszej połowie XVIII wieku. Nazwa pochodzi od włoskiego buffone - błazen. Do powstania tej formy doprowadziło usamodzielnienie się intermediów, które początkowo grane były po to, aby zapełnić przerwy pomiędzy aktami włoskiej opery seria.
Były to pierwotnie sceny o niewybrednej akcji, złożone z dialogu, arii i recytatywu, z postaciami commedia dell'arte. Za pierwszą operę buffa uważa się La serva padrona ("Służąca panią") Giovanniego Battisty Pergolesiego. Powstała ona w 1733 roku jako intermezzo do opery seria Il prigionieri superbo ("Dumny więzień").
Na skutek popularności La serva padrona intermedia zmieniły status z wesołego przerywnika muzycznego na odrębny gatunek muzyczny. Wystawienie jej w roku 1752 w Paryżu wywołało spór pomiędzy buffonistami - zwolennikami muzyki włoskiej, a antybuffonistami, opowiadającymi się za sztywną i dostojną operą Lully'ego i Rameau.
Zwolennikiem opery buffa był między innymi Jean Jacques Rousseau, który zainicjował francuską operę komiczną (bouffe), wystawiając swój własny utwór tego rodzaju - Le devin du village ("Wiejski filozof"). Odtąd Francja przyswoiła sobie formę opery komicznej i wkrótce prześcignęła na tym polu Włochów. Niezrównanymi twórcami tej formy we Francji byli: N. Dalayrac, N. Isouard, F. A. Boieldieu, D. Auber i A. Adam. We Włoszech w wieku XVIII tworzyli ją G. Paisiello, P. Guglielmi i D. Cimarosa, którego opery buffa uważane są za zapowiedź romantycznego belcanta. Za szczyt osiągnięć w dziedzinie opery komicznej uznać można Wesele Figara W. A. Mozarta i Cyrulika sewilskiego G. Rossiniego.
Źródła: "Kronika opery", Wydawnictwo "Kronika", Warszawa 1993; "Mała encyklopedia muzyki" pod red. Stefana Śledzińskiego, PWN, Warszawa 1960
