Oscylacja Północnoatlantycka
Z Wikipedii
Oscylacja Północnoatlantycka opisuje fluktuacje wielkości meteorologicznych i oceanicznych takich jak ciśnienie, temperatura, prędkość wiatru w obszarze Północnego Atlantyku. Została zdefiniowana (tzw. indeks NAO) przez Gilberta Walkera w latach 1920 i jest opisywana południkową różnicą ciśnienia pomiędzy Islandią (Stykkisholmur) i Azorami (Delgada) lub Portugalią (Lizbona). Indeks NAO jest analogiczny do indeksu SOI.
Ujemna faza NAO jest związana ze słabym Wyżem Azorskim i słabym Niżem Islandzkim. Zmniejszenie gradientu ciśnienia umożliwia transport zimnego powietrza do kontynentalnej Europy, prowadzi do łagodniejszych zim w wysokich szerokościach i umożliwia transport równikowego powietrza do obszaru Morza Śródziemnego.
Dodatnia faza NAO występuje gdy wzrostowi ciśnienia w Wyżu Azorskim towarzyszy spadek ciśnienia w Niżu Islandzkim. Dodatnia faza NAO oznacza wzrost intensywności sztormów na północnym Atlantyku i jest związana z łagodniejszą pogodą w Europie. W czasie dodatniego NAO oba systemy są silniejsze. Ponieważ cyrkulacja (opływ powietrza) wokół niżu jest przeciwna do ruchu wskazówek zegara a w wyżu jest zgodna ze wskazówkami zegara, to dodatnie NAO działa jak złączone trybiki zegarka i zwiększa intensywność przepływu powietrza z zachodu na wschód (ciekawą analogią takiego układu wyż-niż jest wiatr mistral).
