Półgąsienicowy układ jezdny
Z Wikipedii
Półgąsienicowy układ jezdny - rodzaj układu jezdnego pojazdów mechanicznych, będący połączeniem układu gąsienicowego i kołowego. Jest to w zasadzie klasyczny kołowy układ jezdny samochodu, w którym tylne koła zastąpiono gąsienicami. Układ półgąsienicowy składa się z przednich kół, które są kierowane, oraz układu gąsienicowego z tyłu pojazdu. Napędzane są gąsienice, zwykle za pośrednictwem tylnego mostu napędowego, w niektórych konstrukcjach napędzane są także koła przednie. Skręt pojazdu dokonywany jest z reguły tylko za pomocą kierowanych kół przednich.
Pojazdy półgąsienicowe charakteryzowały się lepszymi własnościami terenowymi, niż pojazdy kołowe, oraz były prostsze i tańsze od pojazdów gąsienicowych. W ich konstrukcji można było wykorzystywać liczne podzespoły produkowane do samochodów, lub wręcz stosunkowo prosto przebudowywać je z samochodów ciężarowych przez zainstalowanie gąsienicowego układu jezdnego zamiast tylnej osi. Z racji własności terenowych, były one używane przede wszystkim w wojsku - jako ciągniki artyleryjskie, transportery opancerzone, samochody pancerne i ciężarówki terenowe. Zostały one na niewielką skalę wprowadzone już podczas I wojny światowej. Przed II wojną światową i w jej trakcie powstały liczne konstrukcje pojazdów półgąsienicowych, szeroko używanych w czasie wojny. Po II wojnie światowej zaprzestano budowy pojazdów półgąsienicowych na rzecz pojazdów gąsienicowych i pojazdów kołowych z większą ilością osi napędzanych, o dobrych własnościach terenowych.
Układ półgąsienicowy bywa niepoprawnie nazywany napędem kołowo-gąsienicowym.
Historia rozwoju pojazdów z półgąsienicowym układem jezdnym - zobacz: pojazd półgąsienicowy.
