Partia Konserwatywna (brytyjska)
Z Wikipedii
| Partia Konserwatywno-Unionistyczna | |
|---|---|
| Lider | David Cameron |
| Data założenia | 1830 |
| Adres siedziby | |
| Ideologia polityczna | konserwatyzm |
| Poglądy gospodarcze | konserwatyzm |
| Liczba członków | {{{liczba}}} |
| Członkostwo międzynarodowe | Międzynarodowa Unia Demokratyczna |
| Europejska Grupa Parlamentarna | Europejscy Demokraci |
| Młodzieżówka | |
| Barwy | {{{kolory}}} |
| Obecni posłowie (%) |
{{{posłowie}}} |
| Obecni senatorowie (%) |
{{{senatorowie}}} |
| Strona internetowa | www.conservatives.com |
| Zobacz też | |
Partia Konserwatywna (ang. Conservative Party, CP, oficjalna nazwa: Partia Konserwatywno-Unionistyczna, Conservative and Unionist Party), brytyjska partia polityczna powstała w 1832 roku w wyniku przekształcenia ugrupowania torysów, popularnie nazywana w dalszym ciągu torysami. Jedna z dwu (obok Partii Pracy) głównych partii w Wielkiej Brytanii.
Pierwsza deklaracja programowa Partii Konserwatywnej (manifest z Tamworth) została opracowana przez Roberta Peela w 1832 roku. Manifest eksponował tradycyjne konserwatywne wartości, w szczególności elitaryzm. Reformy Benjamina Disraelego (początkowo liberała) z lat 1868-1874 spowodowały otwarcie się partii na szersze grono wyborców.
Na początku XX w. w Partii Konserwatywnej, m.in. pod wpływem rosnącego znaczenia Partii Pracy, zaczął dominować nurt paternalistyczny, dopuszczający interwencjonizm państwowy (m.in. Joseph Chamberlain). Tendencje interwencjonistyczne zostały jeszcze bardziej wzmocnione po II wojnie światowej (Karta przemysłowa z 1947 roku).
Znaczący zwrot w programie partii nastąpił w 1976 roku wraz z objęciem przywództwa przez Margaret Thatcher. Od 1979 roku Thatcher na stanowisku premiera konsekwentnie realizowała politykę thatcheryzmu opierającą się na liberalizmie ekonomicznym, monetaryzmie, prywatyzacji wielu gałęzi przemysłu, niechęci do pogłębiania integracji europejskiej i centralizacji państwa. Po ustąpieniu Thatcher w 1990 roku polityka ta została nieco złagodzona przez nowego lidera partii i premiera Johna Majora, co umożliwiło m.in. przystąpienie Wielkiej Brytanii do Traktatu z Maastricht .
Konserwatyści oddali władzę dopiero w 1997, kiedy zdecydowanie przegrali wybory. Nowym liderem wybrany został William Hague, przeciwnik bliższej integracji europejskiej. Po kolejnych przegranych wyborach w 2001 roku Hague'a zastąpił Iain Duncan Smith, jeszcze bardziej eurosceptyczny. Zmiana przywództwa nie poprawiała notowań partii, które były najgorsze od wielu lat; ostatnio poprawiły na skutek sprzeciwu większości społeczeństwa wobec popierania przez premiera Blaira amerykańskiej polityki w stosunku do Iraku. W latach 2003-2005 przewodniczącym partii był Michael Howard. Obecnie na jej czele stoi 40-letni David Cameron.
Zobacz też:
