Paul Lafargue
Z Wikipedii
Paul Lafargue (ur. 16 czerwca 1842 w Santiago de Cuba, Kuba, zm. 26 listopada 1911 w Draveil, Francja) - filozof marksistowski, działacz i teoretyk francuskiego oraz międzynarodowego ruchu robotniczego.
Urodzony na Kubie w rodzinie francuskich plantatorów, nauki gimnazjalne pobierał w Bordeaux i Tuluzie, w Paryżu studiował medycynę. W czasie studiów rozpoczął działalność rewolucyjną w radykalnych kręgach młodzieży występującej przeciwko dyktaturze Napoleona III. Pozostawał początkowo pod wpływem pozytywizmu szkoły Auguste Comte'a i socjalnych poglądów Pierre Joseph Proudhona.
W 1865 r. przebywając w Londynie jako wysłannik francuskiego oddziału I Międzynarodówki zetknął się z Karolem Marksem, co w istotny sposób zaważyło na jego dalszej drodze życiowej. W 1866 r. wszedł do Rady Generalnej I Międzynarodówki. Relegowany z uczelni, ukończył studia medyczne w Anglii w 1868 r. Jednocześnie w tymże roku poślubił średnią córkę Marksa, Laurę. W dniach Komuny agitował na jej rzecz w Bordeaux, po jej upadku, zagrożony aresztowaniem, uciekł do Hiszpanii, gdzie działał przez rok w tamtejszym ruchu robotniczym. Następnie przeniósł się do Londynu i aktywnie uczestniczył w pracach I Międzynarodówki. W 1880 r. przygotował razem z Julesem Guesdem założenia organizacyjne i teoretyczne dla powstającej w tym czasie Francuskiej Partii Robotniczej. Powróciwszy do Francji w 1882 r. działał odtąd do końca życia jako oddany partii teoretyk, publicysta, propagandysta i organizator.
Lafargue zwalczał wrogie marksizmowi i ruchowi robotniczemu idee, w szczególności mające pewien wpływ wśród robotników francuskich poglądy Proudhona, tzw. possybilistów, rewizjonizm Eduarda Bernsteina i przenikanie idei mieszczańskiej filozofii do ruchu robotniczego. Bronił czystości i rewolucyjnego charakteru nauki Marksa, brał też udział w ówczesnych głośnych kampaniach politycznych, przemierzał Francję wzdłuż i wszerz jako niestrudzony prelegent i agitator. W 1891 r. został deputowanym do Zgromadzenia Narodowego. Przebywał też przez pewien czas w słynnym więzieniu Sainte Pelagie. W 1911 wraz ze swoją żoną Laurą popełnił samobójstwo.
