Pierre Cabanis
Z Wikipedii
Pierre Cabanis (ur. 5 czerwca 1757 w Cosnac, zm. 5 maja 1808 koło Meulan) - lekarz nadworny Ludwika XVI (prawdopodobnie świadek ścięcia króla, a wcześniej jego żony Marii Antoniny).
Należał do filozofów francuskiego oświecenia; empirystów, którzy przyczynili się do rozwoju psychologii. Przedmiotem jego refleksji były zaburzenia umysłu - w ten sposób wyjaśniał zjawisko przestępczości. Cabanis uznał mózg ludzki za najwyższy mechanizm nerwowy. Uczynił to, zastanawiając się podczas licznych w okresie rewolucji francuskiej egzekucji, czy ofiary gilotyny cierpią po odcięciu głowy. W myśl empirystycznej teorii poznania poprzez doświadczecie, zaproponował analizowanie rozwoju dzieci od stadium embriona aż do póznej starości, w kategoriach kryzysów - była to riposta na teorię Johna Locke'a mówiącą o rozwoju dzieci w kontekście narastania ich doświadczenia.
Najważniejsze postulaty Cabanisa:
- mózg to najwyższy mechanizm nerwowy
- mózg i system nerwowy rządzi produkowaniem myśli, instynktami
- doznanie wrażeń jest funkcją całego organizmu
- zaburzenia umysłu – przestępczość to wynik pomieszania się umysłu
- rozwój człowieka – od stadium embriona do późnej starości w kategoriach kryzysów
