Placówka (powieść)

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Placówka to powieść Bolesława Prusa, która powstała w latach 1880-1886. Na jej specyfikę wpływ miały aż trzy kierunki: tendencyjność, naturalizm i realizm. Głównymi wątkami dzieła są: kolonizacja niemiecka na ziemiach polskich, studium na temat życia chłopa w 2. połowie XIX wieku oraz walka tego chłopa o utrzymanie ziemi.

[edytuj] Powstawanie utworu i pierwsze wydanie

Pracę nad utworem Prus rozpoczął w 1880 r., pierwotnie tytułując go Nasza placówka, lecz szybko postanowił zaprzestać dalszego pisania na rzecz wnikliwych obserwacji życia wiejskiego, których dokonywał głównie w okolicach Nałęczowa. Do powieści pisarz powrócił dopiero w 1884 r.
Placówka ukazywała się w Wędrowcu od 19 marca 1885 do 20 maja 1986. Osobne wydanie książkowe ukazało się w 1886 r.

[edytuj] Bohaterowie

Bohaterów Placówki można podzielić ze względu na warstwę społeczną, do której przynależeli:

ziemiaństwo (dziedzic Władysław, jego żona i szwagier)
duchowieństwo (proboszcz)
chłopi (Józef Ślimak, Jagna Ślimakowa, Stasiek Ślimak, Jędrek Ślimak, Grzyb, Maciek Owczarz i inni)
Żydzi (Josel, Jojna Niedoperz)
Niemcy

[edytuj] Kierunki, które wpłynęły na utwór

[edytuj] Realizm

Realizm w utworze realizuje się poprzez:

ukazanie pewnych problemów społecznych aktualnych w II połowie XIX wieku: kolonizacja niemiecka na ziemiach polskich, walka chłopa o utrzymanie tej ziemi, mierna kondycja egzystencji chłopa
reprezentatywność społeczną i typowość bohaterów
indywidualizację języka
ukryty, obiektywny, wszechwiedzący narrator

[edytuj] Naturalizm

Naturalizm w utworze realizuje się poprzez:

szczegółowe ukazanie wpływu środowiska, dziedziczności, czasu, pór roku na życie bohaterów
problem potrzeb fizjologicznych - strach przed głodem determinuje działania postaci
zjawiska patologiczne: alkoholizm (Sobieska), choroby psychiczne (głupia Zośka), brak higieny i edukacji
nieznaczny erotyzm w wizjach Maćka Owczarza

[edytuj] Tendencyjność

Tendencyjność dostrzec można w zwichnięciu konstrukcji powieści w zakończeniu utworu, gdzie zdarzenia przybierają niewiarygodne tempo i prowadzą do szczęśliwego finału.