Plateau radiowęglowe
Z Wikipedii
Nasycenie metody datowania radiowęglowego (ang. radiocarbon plateau) jest związane ze zmniejszeniem izotopu Δ14C w atmosferze. Zmiany Δ14C o 80ppm (części na milion) występowały m.in. w okresie od 10800 do 9800 BP (okres YD), w okresie od 12600 to 12100BP (starszy dryas), i w innych okresach. Ponieważ metoda datowania radiowęglowego zależy od koncentracji Δ14C to jej dokładność maleje przy zmniejszeniu tego składnika. W związku z tym zależność pomiędzy latami radiowęglowymi i chronologią bezwzględną (latami) – czyli tzw. krzywa kalibracji – przestaje być liniowa w tych obszarach czasowych i nasyca się (spłaszcza). Wtedy metoda datowania radiowęglowego ma zmniejszoną dokładność.
Zmiany koncentracji Δ14C w atmosferze mogą być związane z różnymi czynnikami. M.in. z emisją przez roślinność, wentylacją przez oceany dwutlenku węgla, i innymi czynnikami.
Ocenia się [1], że w początkowym okresie YD nastąpiło najpierw zwiększenie Δ14C a potem długotrwałe zmniejszenie Δ14C, co odpowiada jednemu z najdłuższych znanych okresów nasycenia datowania radiowęglowego.
Ilość wytwarzanego 14C może być zależna od:
- aktywnosci promieniowania kosmicznego lub pola magnetycznego, które osłania promieniowanie kosmiczne
- dużego dopływu organicznych substancji z lądowych osadów, np przez wypłukanie młodych bagien, delt
- zwiększenia dostępności węgla C12 poprzez jego uwolnienie ze starych zasobów
- węglany dna morskiego i węglany lądowe
- CO2 pochodzenia wulkanicznego
Dane pochodza z polskiego Jeziora Gąciarz
[edytuj] Przypisy
- ↑ Atmospheric radiocarbon during the Younger Dryas: production, ventilation, or both? Olivier Marchal, Thomas F. Stocker, Raimund Muscheler, Earth and Planetary Science Letters 185 (2001) 383-395
