Południowy Lądolód Patagoński
Z Wikipedii
Południowy Lądolód Patagoński (hiszp. Campo de Hielo Patagónico Sur) jest największym kontynentalnym polem lodowym poza Antarktydą i Grenlandią. Znajduje się on między 48º20' a 51º30' stopniem szerokości geograficznej południowej, w patagońskiej części Andów. W rozciagłości południkowej liczy on około 350 km. Z ogólnej powierzchni 16 800 km² 14 200 km² położone jest na obszarze Chile a pozostałe 2600 km² znajduje się na terenie Argentyny.
Lądolód jest reliktem wielkiego plejstoceńskiego zlodowacenia. Spływa z niego 49 bocznych lodowców, w tym największe: Upsala (902 km²), Viedma (978 km²), Perito Moreno (258 km²) - spływajace na stronę argentyńską oraz lodowiec Piusa XI (1265 km²), Balmaceda, Serrano, Geike, Grey - spływajace po stronie chilijskiej. Woda z topiącego się lodu tworzy ogromne jeziora lodowcowe, często nazwane tak samo jak ich macierzyste lodowce, np. jezioro Viedma, Grey lub inne, równie ogromne, jak Argentino (drugie co do wielkości w Patagonii (zaraz po jeziorze Buenos Aires) czy O'Higgins, przechodzące następnie w jezioro San Martin.
Znaczna część lądolodu chroniona jest parkami narodowymi. Fragmenty lodowca obejmują parki: Park Narodowy Bernard O'Higgins i Park Narodowy Torres del Paine w Chile oraz Park Narodowy Los Glaciares w Argentynie
