Polska Partia Przyjaciół Piwa
Z Wikipedii
Polska Partia Przyjaciół Piwa (PPPP) – polska partia polityczna założona w 1990 roku przez satyryka Janusza Rewińskiego. Pomysłodawcą była redakcja nieistniejącego już miesięcznika dla mężczyzn "Pan". Pierwotnym celem PPPP było promowanie kulturalnego stylu picia piwa w stylizowanych na angielskie pubach, zamiast wódki, a tym samym zwalczanie alkoholizmu.
Fragment programu wyborczego PPPP:
- Nie mamy złudzeń, że Polak stanie się abstynentem. Tylko niech nie pije wódki. Smaczne, chłodne, aromatyczne piwo tak samo może służyć do wznoszenia toastów (...) Przy piwie można wymienić poglądy, przy piwie łatwiej dojść do porozumienia, dogadać się. Dogadujmy się, bądźmy tolerancyjni, wyrozumiali i spolegliwi.
Niecodzienna nazwa i rozczarowanie transformacją ustrojową w Polsce sprawiły, że w wyborach parlamentarnych w 1991 roku partia uzyskała blisko 3% poparcie (dziesiąty wynik), które pozwoliło partii na wprowadzenie do Sejmu 16 posłów. Partia wkrótce podzieliła się na dwie frakcje – Małe Piwo i Duże Piwo, mimo oświadczeń Rewińskiego, że piwo nie jest ani ciemne, ani jasne, jest po prostu smaczne. Małe Piwo skupiło 3 posłów (Adam Halber, Krzysztof Ibisz i Adam Piechowicz), w Sejmie działało przez pewien czas jako Koło Poselskie Spolegliwość. Duże Piwo obejmowało 11 posłów (w tym Janusz Rewiński, Leszek Bubel, Tomasz Bańkowski, Zbigniew Eysmont, Jerzy Dziewulski, Andrzej Czernecki) i funkcjonowało w Sejmie pod nazwą Polski Program Gospodarczy. W 1992 po utworzeniu rządu Hanny Suchockiej większość posłów PPG razem z posłami KLD utworzyło klub poselski Polski Program Liberalny.
Ostatnim prezesem partii PPPP był Leszek Bubel, w drugiej połowie lat 90-tych ugrupowanie zaprzestało jakiejkolwiek działalności.
