Polska szkoła jazzu
Z Wikipedii
Polska szkoła jazzu - fenomen polskiego jazzu, który po okresie konspiracyjnym w pierwszych latach powojennych, pojawił się na fali odnowy w 1956 roku jako nowoczesny i prężny ruch muzyków łączących fascynacje stylami cool, hard bop z dużymi umiejętnościami warsztatowymi i postromantycznymi odniesieniami do słowiańskiej melodyki.
Mimo politycznego i społecznego tła, jest to zjawisko o wyraźnie artystycznym charakterze. Do polskiej szkoły jazzu nie zalicza się na przykład wielu zespołów i artystów grających w tym okresie jazz tradycyjny.
Polska szkoła jazzu nie jest ścisłym określeniem stylistycznym, jest jednak zjawiskiem wyróżniającym się na tle jazzu europejskiego i światowego, a jej wpływ na muzykę w innych krajach nie ulega wątpliwości.
Najważniejszymi twórcami tego kierunku byli:
- Krzysztof Komeda - organy
- Mieczysław Kosz - fortepian
- Zbigniew Namysłowski - saksofon
- Zbigniew Seifert - skrzypce
- Tomasz Stańko - trąbka
- Michał Urbaniak - skrzypce, saksofon
