Posada Rybotycka
Z Wikipedii
Współrzędne: 49°04' N 022°37' E
| Posada Rybotycka | |
| Województwo | podkarpackie |
| Powiat | przemyski |
| Gmina | Fredropol |
| Położenie | 49° 4' N 22° 37' E |
| Strefa numeracyjna (do 2005) |
16 |
| Tablice rejestracyjne | RPR |
|
Położenie na mapie Polski
  Posada Rybotycka
|
|
Posada Rybotycka – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie przemyskim, w gminie Fredropol, położona w dolinie Wiaru, w Parku Krajobrazowym Pogórza Przemyskiego.
W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie przemyskim.
W czasach przynależności tych okolic do Rusi, prawdopodobnie w połowie XIV w. powstał w Posadzie Rybotyckiej prawosławny klasztor bazylianów pw. św. Onufrego a przy klasztorze założono osadę, wzmiankowaną w dokumentach z 1367 jako Honoffry. Nazwa "Posada" pojawia się po raz pierwszy w 1494. Wieś wchodziła w skład klucza rybotyckiego. W 1921 liczyła 98 domów i 602 mieszkańców, z tego 75 deklarowało narodowość polską. W 1945 r. ludność wysiedlono na Ukrainę. Obecnie w Posadzie Rybotyckiej pozostało kilkanaście zabudowań.
Na zachodnim skraju, na pagórku stoi murowana cerkiew obronna pw. św. Onufrego, najstarsza zachowana cerkiew w Polsce (do 1692 prawosławna, później greckokatolicka). Cerkiew składa się z trzech połączonych wież, z czterospadowymi dachami. W grubych, kamiennych murach umieszczono otwory strzelnicze. Najstarszą częścią z przełomu XIV i XV w. jest prezbiterium z gotyckimi szczytami. Kwadratowa nawa, sklepiona kolebkowo z obronną wieżą pochodzi z XV w. Najmłodszą częścią, pochodząca z pocz. XVI w. jest część zachodnia, również zbudowana w formie obronnej wieży, mieszcząca kruchtę i babiniec a na piętrze kaplicę dla mnichów. Na ścianach tej części zachowały się wyryte w tynku ostrym narzędziem napisy w języku łacińskim i ruskim z datami 1506 i 1514. Nie są one elementem planowego wystroju, dzisiaj można by je zaklasyfikować jako akty wandalizmu. Średniowieczna, murowana ściana ikonostasu ma dwoje wrót (późniejsze miały troje).
Cerkiew należała do klasztoru bazylianów do XVIII wieku, później była cerkwią patafialną . Według tradycji w podziemiach cerkwi pochowano ostatniego prawosławnego władykę przemyskiego, Michała Kopystyńskiego, który zmarł w 1642 w Kopyśnie. Po wysiedleniu mieszkańców w 1945 r. cerkiew została zdewastowana i pozbawiona wyposażenia. Była remontowana w latach 60. i 80. XX w. Podczas remontu w 1966 r. odkryto pod wieloma warstwami farby szesnastowieczną polichromię w typie bizantyjskim. Obecnie cerkiew stanowi Filię Muzeum Narodowego Ziemi Przemyskiej.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Mapy i zdjęcia satelitarne:
