Powstanie wielkopolskie 1848 roku
Z Wikipedii
Powstanie wielkopolskie - powstanie, które wybuchło w Wielkopolsce w 1848 r., będące częścią ogólnopolskiego planu powstania narodowego w czasie europejskiej Wiosny Ludów.
Na wieść o berlińskiej rewolucji marcowej utworzono w Poznaniu 20 marca Komitet Narodowy, do którego przyłączyli wypuszczeni z pruskiego więzienia działacze związani z przygotowaniami powstania w 1846 r. (Ludwik Mierosławski i Karol Libelt). Komitet proklamował niepodległość, odmawiając bezpośredniego wcielenia części Poznańskiego do Prus i przystąpił do organizacji sił zbrojnych. Naczelnym wodzem powstania został Ludwik Mierosławski.
W Komitecie istniały dwa skrzydła: lewe, którego celem było powstanie ludowe i walka przeciw monarchii, oraz prawe, dążące do porozumienia z królem pruskim w zamian za uzyskanie autonomii dla Poznańskiego.
11 kwietnia 1848 Komitet podpisał z przedstawicielem władz pruskich ugodę w Jarosławiu. W zamian za obietnicę autonomii części Poznańskiego zgodzono się na rozwiązanie większości oddziałów powstańczych (kosynierów). Ugodę tę kosynierzy przyjęli jako zdradę. Prusacy nie dotrzymali obietnicy i przystąpili do likwidacji sił powstańczych. Mimo że Polacy odnieśli kilka zwycięstw (pod Miłosławiem, Wrześnią i Sokołowem) wojska powstańcze uległy rozprzężeniu. 9 maja doszło do podpisania umowy kapitulacyjnej.
