Prawo Bragga
Z Wikipedii
Prawo Wulfa-Braggów - zależność wiążąca stałą sieci krystalicznej d od długości padającego promieniowania i kąta odbicia. Jest jednym z fundamentalnych wzorów stosowanych w rentgenografii strukturalnej i rozmaitych wariantach dyfraktometrii, umożliwiających ustalenie struktury analizowanych substancji na podstawie analizy ich obrazów dyfrakcyjnych.
Jej ostateczną postać podali William Henry Bragg i jego syn William Lawrence Bragg w 1913 r.:
gdzie:
- n - liczba nautralna określająca kolejne płaszczyzny sieciowe
- λ - długość fali promieniowania rentgenowskiego
- d - odległość międzypłaszczyznowa, albo ogólnie średnia odległość powtarzalnych warstw atomów, na których zachodzi rozpraszanie
- θ - kąt odbłysku mierzony jako kąt między wiązką promieni pierwotych a płaszczyzna odbijającą
Poniższy rysunek prezentuje graficzną interpretacje prawa Bragga w dwóch przypadkach interferencji fal odbitych:
Wiązki zostają odbite w tym samym kierunku, każda do innej płaszczyzny. Jeżeli różnica tych dwóch dróg będzie równa całkowitej wielokrotności długości fali, to nastąpi wzmocnienie fali odbitej, w wyniku interferencji promieni odbitych.
