Protokoły routingu
Z Wikipedii
Protokoły routingu (routujące, ang. routing protocols) używane są do wymiany informacji o trasach pomiędzy sieciami komputerowymi, co pozwala na dynamiczną budowę tablic routingu. Tradycyjne trasowanie jest bardzo proste, bo polega na wykorzystaniu tylko informacji o następnym "przeskoku" (ang. hop). W tym przypadku router tylko kieruje pakiet do następnego routera, bez uwzględnienia na przykład zbyt wielkiego obciążenia czy awarii na dalszej części trasy.
Mimo że dynamiczny routing jest bardzo skomplikowany, to właśnie dzięki niemu Internet jest tak elastyczny i rozwinął się o ponad 8 rzędów wielkości w ciągu ostatnich 30 lat.
Protokoły routingu robią dwie proste rzeczy:
- mówią światu, kim są sąsiedzi
- mówią sąsiadom, jak wygląda świat
Metryka routingu jest wartością używaną przez algorytmy routingu do określenia, która trasa jest lepsza. Brane są pod uwagę: szerokość pasma, opóźnienie, liczba przeskoków, koszt ścieżki, obciążenie, MTU, niezawodność, koszt komunikacji. Tylko najlepsze trasy przechowywane są w tablicach routingu, podczas gdy inne mogą być przechowywane w bazach danych. Jeśli router korzysta z mechanizmów równoważenia obciążenia (ang. load balancing) w tablicy routingu może wystąpić kilka najlepszych tras. Router będzie je wykorzystywał równolegle, rozpraszając obciążenie równomiernie pomiędzy trasami.
Wybór protokołu odbywa się na podstawie wartości odległości administracyjnej
[edytuj] Podział ze względu na zależności pomiędzy routerami
- Protokoły dla sieci o nieskomplikowanej budowie (ang. Ad hoc network routing protocols)
- Wewnętrzne protokoły routingu (zwane również protokołami bramy wewnętrznej - IGP, ang. Interior Gateway Protocol) - używane do wymiany informacji o trasach w pojedynczym systemie autonomicznym. Przykłady:
- Zewnętrzne protokoły routingu (zwane również protokołami bramy zewnętrznej - EGP, ang. Exterior Gateway Protocol) - używane do wymiany informacji o trasach pomiędzy różnymi systemami autonomicznymi. Przykłady:
[edytuj] Podział ze względu na sposób działania
- protokoły routingu wektora odległości - przekazują okresowe kopie tablic routingu do sąsiedniego routera, nie mają pełnej informacji o odległych routerach, najlepsza ścieżka ustalana jest przez dodawanie do metryki routingu wartości. Przykłady:
- protokoły routingu stanu łącza - utrzymują złożone bazy danych z informacjami o topologii, mają pełną informację o odległych routerach. Bazę topologii tworzą na podstawie zbierania informacji przez wysyłanie pakietów LSA(ang. link-state adverisement). Po zebraniu informacji router oblicza najlepszą trasę do pozostałych routerów tworząc drzewo SPF(ang. Shortest Path First) i wykorzystując algorytm Dijkstry w celu znalezienia drogi o najmniejszym koszcie. Aktualizację bazy topologii są wyzwalane zmianami zachodzącymi w sieci. W początkowej fazie zbierania danych na temat topologii sieci, sieć zalewana jest pakietami LSA, co powoduje zmniejszenie wydajności łącza oraz wymaga dużej ilości pamięci i mocy obliczeniowej routera. W tym celu protokół ten wymaga zhierarchizowanego projektu sieci w celu zmniejszenia tablic topologii sieci. Protokół ten obsługuje CIDR i VLSM. Przykłady:
- hybrydowe protokoły routingu - mają cechy zarówno protokołów wektora odległości jak i stanu łącza. Przykłady:
- protokoły routingu typu path-vector - opisują trasy przy pomocy atrybutów:
Najczęściej protokoły routingu wektora odległości uaktualniają tablice okresowo (np. RIP) a stanu łącza gdy zmienia się topologia (np. OSPF).
