Psalmy przyszłości
Z Wikipedii
"Psalmy przyszłości" – utwory poetyckie napisane przez Zygmunta Krasińskiego w Paryżu w latach 1844-1848. Pierwsze trzy części zostały wydane pod pseudonimem literackim Spirydion Prawdzicki w 1845. Jako całość, składająca się z pięciu psalmów, została opublikowana w 1850 roku. Od 1874 były drukowane pod prawdziwym nazwiskiem autora.
Początkowo składały się z trzech części (powstałych w latach 1844/45): Psalmu wiary, Psalmu nadziei i Psalmu miłości. W 1846-1848 Krasiński napisał Psalm dobrej woli i Psalm żalu. Pierwsze trzy psalmy mają charakter historiozoficzny i religijny. Omawiają cnoty teologiczne w życiu współczesnego Krasińskiemu polskiego społeczeństwa. Polemizują z ideami rewolucyjnymi, analizują także ideały miłości i bratestwa, dążenia narodu polskiego (zarówno ludu jak i szlachty).
W Psalmie żalu zwraca się do Słowackiego, ustosunkowując się do jego wiersza Do autora trzech Psalmów – Odpowiedź na Psalmy przyszłości. Zarówno w tym utworze jak i Psalmie dobrej woli (tu w formie modlitwy) nawiązuje Krasiński do ideału nieskalanej Polski, wierząc, że może zmartwychwstać – odzyskać wolność – wyłącznie mocą swojego i narodu ducha.
Polemika Słowackiego i Krasińskiego na temat "Psalmów przyszłości" ma bardzo istotne znaczenie literackie. Poza tym, wiele jej zwrotów weszło do mowy potocznej.
