RIM-24 Tartar

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

RIM-24 Tartar to amerykański kierowany pocisk rakietowy klasy woda-powietrze, średniego zasięgu, opracowany pod koniec lat 50.

Pocisk RIM-24 Tartar

[edytuj] Historia

Pocisk Tartar został opracowany w latach 50. w odpowiedzi na potrzebę lżejszego systemu przeciwlotniczego, niż opracowane wcześniej RIM-2 Terrier i RIM-8 Talos, który zmieściłby się na okrętach wielkości niszczycieli, a ponadto mógłby niszczyć cele na bliższych dystansach. Nowy pocisk został opracowany przez firmę General Dynamics; powstał w uproszczeniu przez pozbawienie pocisku RIM-2C Terrier pierwszego stopnia. W odróżnieniu od Terriera, naprowadzany był za pomocą półaktywnej głowicy radiolokacyjnej. Pocisk był jednostopniowy, miał silnik rakietowy na paliwo stałe. Pociski Tartar miały także możliwość zastosowania do zwalczania celów morskich, z zasięgiem ok. 18 km.

Pocisk nie otrzymał oznaczenia we wczesnym systemie SAM-N-x, lecz oznaczany był początkowo jedynie Missile Mk 15 (pocisk model 15), aż do wprowadzenia systemu oznaczeń RIM w 1963, kiedy został oznaczony RIM-24A.

Ulepszona wersja RIM-24B (Improved Tartar) miała skuteczniejszą głowicę poszukiwawczą i bojową oraz nowy silnik rakietowy, pozwalający na zwiększenie zasięgu. Produkowano ją w latach 1961-1963.

Część wyprodukowanych pocisków została zmodyfikowana w ramach programu TRIP (Tartar Reliability Improvement Program), otrzymując oznaczenie RIM-24C, znanych także jako ITR (Improved Tartar Retrofit). Ulepszono w nich elektronikę, w tym zwiększono odporność głowicy na zakłócenia. Na skutek zmniejszenia masy, zasięg wzrósł do 32 km (17,5 Mm).

Wyprodukowano ok. 2400 pocisków RIM-24 wszystkich wersji. Pocisków Tartar używano na szeregu typów okrętów, głównie amerykańskich (zarówno marynarki USA, jak i sprzedawanych do krajów sojuszniczych), a także sam system był przedmiotem eksportu, instalowany m.in. na okrętach francuskich. Jedymi z pierwszych okrętów wyposażonymi weń były niszczyciele rakietowe typu Charles F. Adams.

Początkowo używano podwójnych wyrzutni Mk 11, późniejsze okręty używały wyrzutni pojedynczych Mk 13 i Mk 22, z pionowymi magazynami bębnowymi pocisków pod wyrzutnią. Przeładowanie z bębna następowało automatycznie, po uniesieniu ramienia wyrzutni do pozycji pionowej. Wyrzutnie pocisków Tartar współpracowały z parą stacji radiolokacyjnych naprowadzania pocisków AN/SPG-51.

Następcą pocisku Tartar jest szeroko rozpowszechniona rodzina pocisków RIM-66 Standard MR, opracowana na bazie kadłuba pocisku Tartar w celu umożliwienia modernizacji okrętów do wystrzeliwania nowszych pocisków (wizualnie od pocisków Standard MR, Tartar odróżnia się prostymi brzechwami stabilizującymi na całej długości, bez wcięcia).

[edytuj] Dane taktyczno-techniczne

Zasięg: od 1,8 do 14 km (RIM-24A), do 30 km (RIM-24B)
Pułap: od 15 do 15 240 m (RIM-24A, inne dane: 300-12 200 m), od 15 do 20 000 m (RIM-24B)
Prędkość: 1,8 Ma
Długość: 457 cm (RIM-24A), 472 cm (RIM-24B)
Rozpiętość: 107 cm
Średnica kadłuba: 34,30 cm
Masa: 580 kg (RIM-24A), 590 kg (RIM-24B)
Masa głowicy bojowej: 60 kg