Słoń indyjski
Z Wikipedii
| Słoń indyjski | |||||||||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||||||||
| Systematyka | |||||||||||||||||||||||||||||
| Domena | eukarioty | ||||||||||||||||||||||||||||
| Królestwo | zwierzęta | ||||||||||||||||||||||||||||
| Typ | strunowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Podtyp | kręgowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Gromada | ssaki | ||||||||||||||||||||||||||||
| Szczep | łożyskowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rząd | trąbowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rodzina | słoniowate | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rodzaj | słoń | ||||||||||||||||||||||||||||
| Gatunek | słoń indyjski | ||||||||||||||||||||||||||||
| Nazwa systematyczna | |||||||||||||||||||||||||||||
| Elephas maximus | |||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Słoń indyjski (Elephas maximus) - ssak z rzędu trąbowców, jeden z dwóch żyjących gatunków rodziny słoniowatych, zamieszkujący lasy i zarośla Azji Południowej i Południowo - Wschodniej.
- długość ciała: 5,5 - 6,4 m
- długość ogona: do 1,5 m
- wysokość w kłębie: do 3,1 m
- ciężar: do 5 t
Głowa duża, czoło płaskie, nad oczami po obydwu stronach dwa półokrągłe guzy kostne, uszy znacznie mniejsze niż u słonia afrykańskiego, ciosy niewielkich stosunkowo rozmiarów występują u większości samców, u samic rzadko spotykane (największe ciosy słoni indyjskich miały długość 3,02 m i ciężar 39 kg). Trąba zakończona jest jednym wyrostkiem chwytnym. Szyja krótka, tułów krępy, masywny, kończyny słupowate, zakończone szeroką, okrągłą stopą, zawierającą warstwę amortyzacyjną zbudowaną z tkanki chrzęstnej i tłuszczowej. Słonie chodzą na czubkach palców zakończonych pięcioma paznokciami w kończynach przednich, trzema lub czterema w tylnych. Ciało pokrywa gruba, marszczona skóra o grubości 2 - 4 cm, prawie bezwłosa, rzadkie włosy występują na grzbiecie i karku, dłuższe stanowią zakończenie ogona. Słonie porozumiewają się ze sobą dźwiękami o bardzo niskiej częstotliwości, niesłyszalnymi dla ucha ludzkiego, które są odbierane przez te zwierzęta na duże odległości (ponad 2 km). Słoń indyjski żyje w stadach złożonych przeważnie z 8 - 10 samic z młodymi, w obrębie stada panuje ścisła hierarchia. W terenie górzystym porusza się nadzwyczaj sprawnie (w marszu osiąga 7 - 15 km/h), niemal bezgłośnie i prawie nie pozostawiając śladów (nacisk na 1 cm powierzchni stopy wynosi tylko 400 - 600 g). Doskonale pływa i chętnie kąpie się w błotnistych sadzawkach. Pożywienie słoni indyjskich stanowią trawy, liście, kora, miękkie drewno, pędy bambusa i owoce, szczególnie dzikie figi. Ciąża trwa 614 - 688 dni (ok. 21 m-cy), samica rodzi jedno młode o ciężarze ok. 100 kg, które karmi przez 8 - 10 miesięcy, czasem nawet ponad rok. Słoń indyjski osiąga dojrzałość płciową w wieku ok. 12 lat.
Znane są cztery podgatunki:
- słoń indyjski (Elephas maximus bengalensis), występujący głównie w Indiach
- słoń malajski (Elephas maximus hirsutus), występujący na Półwyspie Malajskim
- słoń sumatrzański (Elephas maximus sumatranus), zamieszkujący Sumatrę
- słoń cejloński (Elephas maximus maximus) ze Sri Lanki.
Podgatunki te, szczególnie słoń malajski, zagrożone są wyginięciem. Słoń indyjski jest zwierzęciem o łagodnym usposobieniu, daje się łatwo oswajać i tresować, używany jest jako zwierzę robocze, istnieją nawet fermy hodowlane, prowadzone w celu udomowiania słoni indyjskich, jak i sztucznego ich rozrodu. Chroniony przepisami Konwencji Waszyngtońskiej (CITES).
[edytuj] Zobacz też
w kolejności od lewej do prawej
