Skok pokwitaniowy
Z Wikipedii
Skok pokwitaniowy – okres w chronologii dojrzewania płciowego charakteryzujący się intensywnym tempem wzrastania.
W okresie tym następuje szybki przyrost wysokości i ciężaru ciała, dynamiczny rozwój narządów wewnętrznych (serce, płuca, nerki, wątroba, trzustka, układ mięśniowy), zanika grasica, zmniejszeniu objętości ulega tkanka limfatyczna, śledziona, przyrost podskórnej tkanki tłuszczowej ulega zwolnieniu. Występuje też przejściowa krótkowzroczność trwająca ok. 1, 5 roku, która u osób predysponowanych może pozostać trwałym zaburzeniem w akomodacji oka. Skok pokwitaniowy wysokości ciała cechuje się intensywnym wzrostem wysokości ciała, tj. ok. 7 cm na rok. Przyśpieszenie tempa wzrastania występuje nagle, prawie dwa lata przed dojrzewaniem i na rok przed menarche (między 10 a 13 rokiem życia). W roku poprzedzającym dojrzewanie seksualne w punkcie szczytowym skoku pokwitaniowego osobnikowi przybywa 9-15 cm wzrostu. Po osiągnięciu dojrzałości wzrastanie trwa nadal, lecz w tempie wolniejszym. Waga w szczycie skoku pokwitaniowego zwiększa się o 4,5-9 kg. W ciągu 4 lat trwania skoku pokwitaniowego wysokość ciała powiększa się o prawie 25%, a ciężar ciała podwaja się. Chłopcy rosną szybciej niż dziewczęta i osiągają wymiary osobników dorosłych w wieku ok. 19 lub 20 lat, zaś dziewczęta w 18 roku życia. Później może nastąpić dorastanie, częstsze u chłopców niż u dziewcząt. Skok pokwitaniowy jest opóźniony w czasie względem dziewcząt o mniej więcej 2 lata. Szczyt tego skoku jest czuły na warunki społeczno-ekonomiczne, w których odbywa się dojrzewanie danego osobnika, np. szczyt tego skoku u polskich dziewcząt miejskich jest wcześniejszy (12 lat), zaś u dziewcząt wiejskich ma miejsce później (13 lat).
