Spalenie na stosie
Z Wikipedii
Spalenie na stosie - sposób wykonania kary śmierci polegający na przywiązaniu skazańca (najczęściej heretyka, czarownicy, często Żydów; poza tym karę tę stosowano wobec fałszerzy pieniędzy) do słupa, ułożeniu stosu z drewna i podpaleniu go. Skazany najczęściej umierał na skutek zatrucia czadem, dwutlenkiem węgla i innymi składnikami dymu powstającymi w wyniku spalania drewna. Kara ta była stosowana od starożytności, przez średniowiecze, aż do XVIII wieku.
Znane osoby skazane na spalenie na stosie:
- Polikarp ze Smyrny (155 lub 156 r.)
- Eulogiusz (259 r.)
- Jacques de Molay (1314 r.)
- Jan Hus (1415 r.)
- Joanna d'Arc (1431 r.)
- Girolamo Savonarola (1498 r.)
- Giordano Bruno (1600 r.)
- Kazimierz Łyszczyński (1689 r.)
Spalenie ciała osoby zmarłej było lub nadal jest stosowane w niektórych kulturach i religiach, np w hinduizmie. Jest starym dziedzictwem indoeuropejskim, dlatego praktykowali je także Słowianie.
W wielu kulturach (na przykład w Indiach) istniał zwyczaj "dobrowolnego" spalenia wdowy na stosie ze zwłokami męża (w Indiach zwyczaj ten nazywał się sati). Wdowa najczęściej sama, z "własnej woli" wchodziła na ten stos, bo kultura nie przewidywała po prostu dla niej żadnej roli po śmierci męża.
