Stanisław Arnold

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Stanisław Arnold (ur. 20 grudnia 1895 w Dąbrowie Górniczej, zm. 3 listopada 1973 w Warszawie), historyk polski, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, członek PAN.

Był synem Jana (dyrektora kopalni) i Romany z Bojanowskich. Kształcił się w szkole handlowej w Sosnowcu, Szkole Komercyjnej w Wilnie; odbył studia historyczne i socjologiczne na UW (1916-1920), ponadto studiował historię na uniwersytetach w Wiedniu i Florencji. W 1920 obronił doktorat na UW pod kierunkiem Marcelego Handelsmana na podstawie pracy Władztwo biskupie na grodzie wolborskim w wieku XIII; podjął wówczas pracę na Uniwersytecie, z którym pozostał związany do emerytury w 1966. W latach 1924-1928 uczył historii w warszawskim Gimnazjum im. Stefana Batorego.

Na UW pracował początkowo jako starszy asystent Seminarium Historycznego, a po przedstawieniu pracy Stanowisko Longobardów do Rzymian we Włoszech północnych (1925) został docentem w Katedrze Historii Gospodarczej. Od 1929 był profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem Katedry Historii Społeczno-Gospodarczej i Geografii Historycznej, w 1938 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego oraz objął funkcję dziekana Wydziału Humanistycznego na rok akademicki 1938/1939. W latach 1931-1939 kierował ponadto Katedrą Historii Polski Średniowiecznej w Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. Prowadził wykłady w Tajnym Uniwersytecie Warszawskim; po wojnie kontynuował pracę na UW, kierował Studium Nauki o Polsce i Świecie Współczesnym oraz katedrami Historii Polski Feudalnej i Historii Polski do XVIII Wieku i Nauk Pomocniczych Historii. Od 1948 pracował także w Wyższej Szkole Partyjnej w Warszawie (w 1950 przemianowanej na Instytut Nauk Społecznych przy KC PZPR, a w 1957 na Wyższą Szkołę Nauk Społecznych przy KC PZPR), gdzie kierował Katedrą Historii Polski i Polskiego Ruchu Robotniczego. Kierował ponadto Pracownią PRL oraz Radą Naukową Instytutu Historii PAN oraz Katedrą Historii Gospodarczej Szkoły Głównej Planowania i Statystyki.

W latach 1945-1947 stał na czele Departamentu Szkół Wyższych i Nauki Ministerstwa Oświaty. Był przewodniczącym Rady Naukowej Ośrodka Badań Naukowych im. Wojciecha Kętrzyńskiego w Olsztynie (1964-1968). W 1936 został członkiem-korespondentem, a w 1945 członkiem rzeczywistym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego; od 1952 członek-korespondent PAN, od 1958 członek rzeczywisty. Pełnił funkcje sekretarza Wydziału I PAN, przewodniczącego Komisji ds. Bibliotek i Bibliografii PAN, przewodniczącego Komitetu Nauk Historycznych PAN, a w latach 1957-1968 wchodził w skład Prezydium PAN. Był również m.in. prezesem Polskiego Stowarzyszenia Filmu Naukowego.

W pracy naukowej zajmował się średniowieczną historią gospodarczą, geografią historyczną, historią Warszawy. Był uznanym specjalistą w dziedzinie ustroju administracyjnego Polski Piastów. W badaniach z zakresu historii gospodarczej stosował metody statystyczne, przedstawił własny podział dziejów Polski na okresy i podokresy na podstawie stosunków produkcyjnych, kulturalnych i politycznych. Przeprowadził identyfikację terytoriów plemiennych wczesnego okresu Polski piastowskiej. Niektóre prace:

Możnowładztwo polskie w XI i XII wieku i jego podstawy gospodarczo-społeczne (1925)
Terytoria plemienne w ustroju administracyjnym Polski piatowskiej (wiek XII-XIII) (1927)
W sprawie ustroju plemiennego na ziemiach polskich (1928)
Geografia historyczna, jej zasady i metody (1929)
Rozwój handlu polskiego (1939)
Geografia historyczna Polski (1951)
Historia Polski od połowy XV wieku do roku 1795 (1953, z Kazimierzem Piwarskim i Jerzym Michalskim)
Podłoże gospodarczo-społeczne polskiego Odrodzenia (1953)