Stefan Bidziński
Z Wikipedii
Stefan Bidziński herbu Janina (ur. ok. 1630, zm. 1704) - polski wojskowy, pułkownik; wojewoda sandomierski.
Pochodził z Sandomierskiego. 3 października 1655, podczas bitwy pod Wojniczem, uratował życie hetmanowi Stanisławowi Lańckorońskiemu. 1664 roku podczas wojny z carem, wyprawił się aż pod Moskwę. W roku 1668 został strażnikiem koronnym oraz pułkownikiem. Potem walczył z Turkami. Ceniono go wysoko i powierzano mu najtrudniejsze zadania.
Był jednym z najbliższych współpracowników Jana III Sobieskiego. W swych mowach sejmowych zagrzewał do starcia zbrojnego z paraliżującą rządy (liberum veto), a nawet działania zbrojne (Święta Liga), opozycją.
W bitwie pod Chocimiem spadł z koniem z naddniestrzańskiej skarpy, lecz przeżył. Na wyprawę wiedeńską wystawił chorągiew pancerną i wołoską oraz regiment dragonii. Pod Parkanami wdał się w niefortunną, przegraną bitwę. Był kandydatem na urząd hetmana. W 1685 r. otrzymał godność kasztelana, a w 1699 - wojewody sandomierskiego.
Cieszył się powszechnym szacunkiem. Ofiarował 100 000 zł na wykup jeńców z niewoli. Po konwersji z kalwinizmu na katolicyzm stał się jego gorliwym wyznawcą, zwalczając swoich dawnych współwyznawców. Ufundował szpital oraz klasztor reformatów w Pińczowie. Był towarzyszem broni i przyjacielem Wespazjana Kochowskiego.
