Stefan Swieżawski
Z Wikipedii
Stefan Swieżawski (ur. 10 lutego 1907 r. w Hołubiu koło Hrubieszowa, zm. 18 maja 2004 r. w Konstancinie) – polski historyk filozofii, autor ponad 250 prac naukowych, w tym słynnych Dziejów filozofii europejskiej XV wieku, najobszerniejszego dzieła w literaturze światowej poświęconego filozofii tego okresu.
Spis treści |
[edytuj] Formacja Duchowa
Swieżawski pochodził z zamożnej rodziny ziemiańskiej. W latach 1925–1932 studiował filozofię na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, w słynnej szkole lwowsko-warszawskiej stworzonej przez Kazimierza Twardowskiego. Choć nie należał do najbliższego kręgu jego uczniów, wiele wyniósł z jej metodologii, a pracę doktorską pisaną pod kierunkiem Kazimierza Ajdukiewicza obronił w roku 1932.
Na duchowy rozwój Stefana Swieżawskiego znaczny wpływ wywarło Stowarzyszenie Katolickiej Młodzieży Akademickiej Odrodzenie, założone w 1919, którego prezesem był w roku akademickim 1927/1928. Z szeregów Odrodzenia wyszedł cały zastęp polskich intelektualistów czerpiących z chrześcijaństwa inspirację dla swojej obecności w życiu społeczno-kulturowym, m.in. Jerzy Turowicz, Antoni Gołubiew, Karol Górski, Stanisław Stomma, Henryk Mosing, Tadeusz Fedorowicz, Aleksander Fedorowicz.
Tuż po doktoracie rozpoczął pracę na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, a w grudniu tego roku poznał hrabiankę Marię Stadnicką z Nawojowej, z którą 1 lipca 1933 roku wziął ślub.
[edytuj] Praca naukowa
Później (co najmniej od roku akademickiego 1935/1936) pracował na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, jako starszy asystent w oddziale II (kierowanym przez prof. Romana Ingardena) Zakładu filozoficznego Wydziału Humanistycznego. Podczas okupacji wykładał na tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich (konspiracyjna nazwa UAM) i pracował nad habilitacją, którą obronił na UAM w roku 1946. W tym samym roku objął funkcję kierownika Katedry Historii Filozofii KUL i sprawował ją bez przerwy przez 30 lat, aż do przejścia na emeryturę.
Oprócz KUL-u wykładał również na Uniwersytecie Jagiellońskim i w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, zapraszany był także na uczelnie zagraniczne: Sorbonę, College de France i uniwersytety we Włoszech. Był współpracownikiem Étienne Gilsona i Jacquesa Maritaina, przedstawicieli tak zwanego tomizmu egzystencjalnego.
Swieżawskiego interesowała przede wszystkim problematyka XIII wiecznej myśli metafizycznej i antropologicznej, w szczególności zaś prace św. Tomasza. W latach 1974–1990 pisał swoje ośmiotomowe opus magnum: "Dzieje filozofii europejskiej XV wieku".
Był aktywnym członkiem Polskiej Akademii Umiejętności i współzałożycielem Ośrodka Badań nad Filozofią Średniowieczną w PAN-ie.
W życiu prywatnym silnie związany ze środowiskami katolickimi skupionymi wokół Tygodnika Powszechnego i Znaku; jako jedyny świecki obserwator z krajów Europy Wschodniej brał udział w obradach II Soboru Watykańskiego, był również przyjacielem Jana Pawła II.
W roku 2001 przyznano mu Nagrodę Fundacji na rzecz Nauki Polskiej za książkę "Dzieje europejskie filozofii klasycznej". Otrzymał też tytuł doctoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Pod koniec życia wraz z żoną postanowili rozdać cały swój dobytek wnukom i przeprowadzić się do prowadzonego przez luteranów ośrodka opieki "Tabita" w Konstancinie. Jego żona zmarła w listopadzie roku 2003, Swieżawski przeżył ją jedynie o kilka miesięcy.
[edytuj] Dzieła Stefana Swieżawskiego (niepełna lista)
- Zagadnienie historii filozofii
- Alfabet duchowy
- Między średniowieczem a czasami nowymi
- Święty Tomasz na nowo odczytany
- Dzieje europejskiej filozofii klasycznej
- Lampa wiary
- Byt
- Człowiek średniowieczny
- Kontemplacja i zdradzony świat: Tomasz Królak
- L'univers la philosophie de la nature au XVè siècle en Europe
- Studia z myśli późnego średniowiecza
- Dobro i tajemnica
- Istnienie i tajemnica
- Owoce życia
- W nowej rzeczywistości 1945-1965
- Eklezjologia późnośredniowieczna na rozdrożu
- Wielki przełom
- U źródeł nowożytnej etyki
- Dzieje filozofii europejskiej w XV wieku (tomy I-VIII)
- Przebłyski nadchodzącej epoki
