Sto lat samotności
Z Wikipedii
Sto lat samotności (hiszp.: Cien años de soledad) to powieść Gabriela Garcíi Márqueza. Opublikowana po hiszpańsku w roku 1967, a po polsku w roku 1974. Stanowi ona szczytowe osiągnięcie realizmu magicznego.
Książka jest uważana powszechnie za arcydzieło. Metaforycznie opisuje ona całą historię Kolumbii. Obejmuje 100 lat życia w małym miasteczku Macondo, którego realia oparte były, jak napisał sam Marquez, na autentycznych doświadczeniach autora.
Uwaga: W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.
[edytuj] Streszczenie fabuły
W powieści przedstawione jest sto lat z dziejów fikcyjnej miejscowości Macondo oraz rodziny Buendía. W narracji przeplatają się w typowy dla realizmu magicznego sposób elementy rzeczywiste z elementami świata wyobraźni.
Kolejno przedstawiona jest tutaj ewolucja miejscowości. Najpierw mamy do czynienia z zapomnianą wioską, w której ludzie nie mają świadomości istnienia wielkiego zewnętrznego świata. Z czasem do miejscowości dociera chrześcijaństwo, potem handel, Kościół, instytucje państwa. Macondo w miarę rozwoju przekształca się w miasto, ale też zaczynają docierać do niego wojny i społeczne przewroty.
Wspomniany rozwój stanowi tło dla zdarzeń codziennych, które często mają nadprzyrodzony charakter. Ludzie latają na przywiezionych przez Cyganów dywanach, księża unoszą się w powietrzu po wypiciu filiżanki czekolady, pada deszcz kwiatów, a do rzeczy normalnych należą rozmowy z duchami.
Sto lat samotności to opowieść o ludziach, którzy zostali na siłę skolonizowani i przez to oderwani od swoich korzeni; o ludziach, którzy żyją w samotności pozbawieni przynależności do konkretnej kultury, nie potrafiący określić jednoznacznych wartości. To książka o samotności wywołanej przez utratę swojej tradycji i rodzimej kultury.
