Telefon

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Telefon ISDN

Telefon (gr. tele = "zdalny" + gr. phone = "głos") - urządzenie pozwalające na dwustronne przesyłanie głosu na odległość pomiędzy dwoma lub większą liczbą aparatów.

W tradycyjnym podejściu do telefonii rozróżnia się zagadnienia związane z:

urządzeniami komutacyjnymi odpowiedzialnymi za zestawianie połączeń (centrale, koncentratory, bramy czyli gateways)
urządzeniami liniowymi i mediami transmisyjnymi (kable miedziane i światłowodowe, radiolinie, przełącznice, urządzenia zwielokrotniające),
urządzeniami abonenckimi zwanymi czasem terminalami (telefon, telefaks, modem)

Nowoczesne podejście polega na tym, że w miejsce tradycyjnej komutacji kanałów telefonicznych, przesyłanie głosu realizuje się pakietowo, poprzez publiczną sieć transmisji danych, a w szczególności poprzez Internet z wykorzystaniem komutacji pakietów.

[edytuj] Budowa aparatu telefonicznego

Głównymi częściami aparatu telefonicznego są:

mikrofon przetwarzający dźwięki na sygnały elektryczne
słuchawka (lub głośnik) przetwarzająca sygnały elektryczne na dźwięki (mikrofon i słuchawka tworzą zwykle zespół o wspólnej obudowie zwanej mikrotelefonem, a potocznie także słuchawką),
tarcza numerowa lub klawiatura wytwarzająca sygnały wybiercze,
przetwornik akustyczny lub optyczny przywołujący abonenta (dzwonek).

[edytuj] Historia telefonu

Szwedzki telefon z 1896 roku

Telefon z połowy XX w.

Telefonu nie wynalazł Alexander Graham Bell, któremu przez dziesiątki lat przypisywano to osiągnięcie, ale Antonio Meucci. Kiedy jego żona zachorowała Antonio skonstruował telefon dzięki któremu kobieta mogła z domu porozumiewać się z warsztatem. Później Włoch zmodernizował wynalazek tak, by można było się nim porozumiewać na znaczną odległość. Nie było go jednak stać na opłacenie patentu. Podobnych prób dokonywał Niemiec Philipp Reis (ur. 7,01,1834)

W 1876 roku Graham Bell opatentował telefon jako swój wynalazek. Bell oparł działanie swego telefonu o mikrofon elektromagnetyczny, który zamieniał głos w sygnały elektryczne, które przesyłane kablem docierały do drugiego aparatu, gdzie były z kolei przetwarzane na dźwięki mowy przez taki sam mikrofon. Jak bardzo potrzebny był to wynalazek, dowodzi fakt, że w dwa lata od prezentacji powstały pierwsze linie telefoniczne. Do łączenia abonentów zatrudniano operatorów. Opatentowany w 1877 przez Edisona mikrofon węglowy wkrótce jednak na ponad sto lat wyparł mikrofon elektromagnetyczny, natomiast słuchawka używana w aparatach nadal działała w oparciu o efekt elektromagnetyczny i stalową membranę.

W 1889 roku Amerykanin A.B. Strowger wynalazł automatyczną centralę telefoniczną, która początkowo łączyła telefony, z których numer wybierało się za pomocą trzech przycisków, oznaczających kolejno jedności, dziesiątki i setki. Po raz pierwszy telefon z tarczą do wybierania numerów użyto w 1896 roku, a telefon z przyciskami w 1963 roku.

Powstanie telefonu komórkowego wiąże się z wynalezieniem układów scalonych co spopularyzowało bezprzewodową łączność radiotelefoniczną. Działa ona na zasadzie centrali, która wysyła sygnały nadawczo-odbiorcze do szeregu podstacji, obsługujących posiadaczy telefonów komórkowych w swoim zasięgu działania. Istniejące od początku lat osiemdziesiątych przesyłały dźwięki zapisane w sposób analogowy (NMT). Po opracowaniu cyfrowego systemu łączności (GSM) umożliwiającego prawdziwą miniaturyzację telefonu komórkowego, telefonia komórkowa była najdynamiczniej rozwijającym się działem gospodarki światowej. W najbliższych latach planowane jest upowszechnienie telefonów III generacji (UMTS), umożliwiających nie tylko łączność wizyjną z rozmówcą, ale też wykonywanie przy jego pomocy operacji bankowych, oglądanie telewizji, bezproblemową łączność z Internetem czy też obsługę domowych urządzeń.